Suprise! Weer een bericht vanuit Peru.

Ik heb het hier zo erg naar mijn zin dat de tijd vreselijk snel gaat, en ik alweer 2 weken niks heb geschreven!
Ik vind het lastig om te bedenken waar ik nu moet beginnen, dus ik ga vertellen hoe mijn leven er hier nu uitziet. Bereid je maar vast voor, dit wordt een lang verhaal..

Ik woon nog steeds in het appartement, maar de samenstelling is wat verandert. Ik deel nu een kamer met 2 meisjes!Ten eerste nog steeds met Gabby uit Engeland.Zij is denk ik het grappigste persoon dat ik ooit heb ontmoet. Ze doet me denken aan een mix van Amy Winehouse en Jack Sparrow.....Ze kauwt veel cocabladeren samen met eenklein beetjebakpoeder, wat het effect blijkbaar versterk. Dan zitten we met zijn allen in de woonkamer, zegt ze ineens:Ik voel mn gezicht niet meer... En toch blijft ze het doen. Wat ook zo grappig aan haar is, is dat als je haar iets vraagt, ze vaak even stil is, en dan iets totaal irrelevants zegt.Bijvoorbeeld. We hadden het erover wie er meer eenkattenmens en wie er meer een hondenmens was.Toen we het aan Gabby vroegen, zei ze na een pauze: Ik zag een dode hond vandaag...Haha! Verder is ernog Francheska, een Mexiaans meisje komen wonen, die nu 5 jaar in de VS woont. Ze is ook 18 en het is echt een heel gezellig meisje.
Ook, maar ineen andere kamer,woont nog steeds Georg de Italiaan van 33 er. Dat is een hele grappige man. Het probleem is dat zijn Engels af en toe moeilijk te verstaan is, dus als hij een grap maakt, begrijpen wij het pas na 2 minuten. Haha dat zorgt ook voor veel gelach.
Sinds zondag woont Taker ook nog bij, een Japanse jongen. Met hem is het tot nu toe moeilijk communiceren want hij spreekt bijna geen Engels, en totaal geen Spaans.. (laat staan Nederlands).
Als laatste is er natuurlijk Paola, het Peruaanse meisje dat hier permanent woont. Met haar en haar vriendinnen ga ik ook weleens uit, zo leuk om Peruaanse vriendinnen te hebben!
Vorige week was 1 van hen jarig, en hebben we voor haar gezongen in het Spaans, Engels, Nederlands, Duits, Italiaans en Waals. Dat was heel gezellig.
We eten eigenlijk elke dag uit. Vooral omdat het prijsverschil bijna niets is tussen ingrediënten kopen om te koken, of uit eten gaan. Voor 10 soles heb je soms een 3 gangenmenu, met een drankje. Verder zijn we allemaal een beetje te lui om te koken in een keuken waarvan het gas slecht werkt. Met de lunch eet ik door de weeks vaak met mijn gastgezin en Ryan (de Amerikaan die daar nog steeds woont), dat is altijd leuk en goed voor mijn Spaans.
Ook heb ik afgelopen week voor het eerst in mijn leven Thanksgiving gevierd! Alle Amerikanen die hier waren hadden een etentje georganiseerd, om het te vieren en de Europeanen te laten zien hoe je dat viert. Het was echt heel gezellig.

Ik ben nu 2 weken bezig met mijn vrijwilligerswerk, en ik weet niet zo goed wat ik ervan vind.
Als ik het met mijn werk in Buenos Aires vergelijk, is het eerste wat me opvalt dat het hier zoveel rijker is. Hieris het een redelijk groot gebouw, met een tv, computers, bibliotheek (niet een zoals je bij ons kent, maar toch een bieb), voetbalveldje, en 100en knutelmaterialen. Waar er in BsAs een huiskamer of klein zaaltje voor ons was, en wij een paar dingen meenamen. Het is wel allemaal relatief natuurlijk, want als je deze plekt vergelijk met Nederland is het nog steeds veel slechter.
Maandag, woensdag en vrijdag werk ik van 15-19u, en dinsdag + donderdag van 9-12u.
De ochtenden en middagen zijn elkaars tegenovergestelde. 's Ochtends ben ik alleen en zijn er maximaal 6 kinderen, van 2-5 jaar. Je zou denken dat het rustig is, maar nee. Vooral de kinderen van 4 en 5 jaar zijn lastig. Ze ruziën aan een stuk door. Om knikkers, puzzels, noem maar op, wat eindigt in een huilpartij. Meestal neem ik ze dan mee naar het voetbalveldje (met de twee- en driejarigen erachteraan hobbelend) om te voetballen. Maar deze kinderen hebben toch zo'n moeite met delen! Zodra ze de bal in hun handen krijgen, houden ze die vast of gaan erop zitten. Wat er weer voor zorgt dat de anderen roepen: Profe!!! Ik wil de bal!! en dan beginnen ze te huilen en te wijzen naar degene die de bal heeft. Die zich hier allemaal helemaal niks vanaan trekt. Toch doen ze het allemaal.. Wel gaan ze altijd 11u-11.30u naar hus om te lunchen, dus het is wel een kort dagje.
's Middags werkte ik de eerste2 weken samen met 1 andere vrijwilliger van mijn Spaanse school. Afentoe Amerikaanse Diana, en afentoe Amerikaanse Alex.
Zij hadden allebei afgelopen vrijdag hun laatste dag, wat betekent dat ik vanaf maandag in mijn eentje stond..
Het houdt ongeveer het volgende in. Ik ben in een normaal klaslokaal met honderden knutselspullen. Naast mij zijn er nog 35-50 kinderen van leeftijden 2 tot 15 jaar.
Van te voren dacht ik dat ik meer een assistent was, maar de Flor, de lerares, gaat altijd na 5 minuten weg, om vervolgens pas 5 minuten voor 19u weer terug te komen. Geen advies, geen hulp, alleen een activiteit om met de kinderen te doen. Bijvoorbeeld: hartjes knippen en op elkaar plakken met een kartonnetje ertussen. Wat simpel voor 15 jarigen, maar wat moeilijk voor 2 jarigen..Het probleem is dat alle kinderen tegelijkíets willen, allemaal iets ánders door leeftijdsverschillen, en ze willen het allemaal metéén. De jonge kinderen begrijpen niet wat er aan de hand is en willen aandacht, sommigen moet je helpen knippen, anderen plakken, bij de iets ouderen moet je zorgen dat ze elkaar niet afmaken (ik had in mijn 1e week al 2x bloed gezien) en de oudsten willen alles weten over mijn persoonlijke leven in Cusco en Nederland.
Begrijp me niet verkeerd, de kinderen zijn schatten, maar dit is vreselijk vermoeiend.
Verder zijn ze meestal na een uur klaar met de activiteit die Flor bedacht had, en moet ik improviseren wat ze nu weer moeten gaan doen. Het is zo ongeorganiseerd. Bij mijn evaluatie op school ga ook zeggen dat dit niet werkt voor mij en niet voor de kinderen.

Waar ik verder nog steeds mee bezig ben is.. salsa! Salsa heeft verschilende stijlen, en ik ben begonnen met Salsa Cubana.Dat houdt in het kort in dat je de hele dansvloer gebruikt. Vorige weekben ik met een nieuwe stijl begonnen; Salsa en Linea. Dan dans je de hele dans in 1 lijn, er zijn veel meer pirouetten (die ik te balletterig doe volgens mijn leraar) en er is meer techniek. Het is wel lastig weer iets nieuws te beginnen, maar wel weer leuk.

Afgelopen vrijdagavond heb ik samen met Fancheska, Olivia (een Amerikaans meisje) en Ryan de bus gepakt naar Puno, een stad aan het Titicaca meer. Het was 7 uur rijden en zaterdag stervensvroeg kwamen we aan in het station in Puno. Na een vroeg ontbijt werden we naar het meer gebracht. Daar gingen we met een groepje andere toeristen een motorboot op. Nou, onze gids was weer een crazyman.. Ik ben in slaap gevallen tijdens zijn tweetalige uitleg op de boot. Eerst voeren we langs de zelfgemaakte, drijvende eilanden die daar zijn. Er wonen echt mensen op! Je kunt het op de foto's zien.
Hierna moesten we 4 uur varen naar het eiland Amantaní, waar we zouden overnachten bij een inheemse familie. Ik dacht: het is mooi weer, dus ik ga op het dak van de motorboot even in de zon liggen. Voor ik het wist was ik in slaap gevallen, en werd ik 3 uur later wakker...
Nu moet je bedenken dat het meer op 4000m hoogte ligt, ik blank ben, en 3 uur op een varende motorboot heb geslapen.. Ik ben vreselijk verbrand in mijn gezicht. Ik had geen zonnebril op, dus mijn OGEN zijn verbrand. Ik persoonlijk wist niet dat het kon, maar het is echt gebeurd. Mijn hele gezicht is aan het vervellen, waaronder mijn oogleden! Dat was en is dus wat minder.
Eenmaal op Amantaní aangekomen stond onze familie al op ons te wachten. De huizen (zonder stromend water) stonden tegen de berghelling opgebouwd. En van onze hele groep hadden wij vieren natuurlijk het hoogste huisje.. Maar de mensen waren zo aardig! Ik was wel heel blij dat ik Spaans kon, want anders was het wel lastig geworden. En we hadden natuurlijk Francheska vanwie Spaans de moedertaal is, dus het communiceren ging goed. We lunchten met de familie (typisch Amantaní's, geen vlees, geen vis. Soep, aardappelen, groente en pasta was waar ze van leefden.) en daarna beklommen we (met mutsen die we hadden gekregen van de familie) het hoogste punt van het eiland om de zonsondergang te bekijken. Helaas was het heel erg bewolkt toen we bovenkwamen en zagen we amper een verkleuring in de lucht. Wel was het uitizcht over het Titicacameer en de andere eilanden prachtig, het deed me een beetje denken aan Griekenland, met het blauwe water en alle eilandjes. Na deze tocht aten we avondeten met onze familie waarna we aangekleed werden in traditionele kleding. Dat was hilarisch. De kleren voor de vrouw waren zo zwaar! ik had ongeveer 3 rokken aan, een jurk, mantel en soort corset achtig ding. Met deze kleren aan moesten we naar de gezamenlijke zaal gaan, om daar traditioneel te dansen. Het was vreselijk toeristisch en ik was ook blij toen het afgelopen was. De volgende ochtend (na tanden gepoetst te hebben met een flesje water) gingen we weer de boot op om naar een ander eiland te gaan, om daar rond te lopen en te lunchen, waarna we weer met de boot terug gingen naar Puno. Deze keer ben ik de hele tijd binnengebleven..

Gistermiddag ben ik dan de San Pedro markt geweest met Olivia en Georg. Wat ik daar allemaal heb gezien.. Koeienbekken, afgehakte geiten- en verkenskoppen, alle mogelijke ingewanden en ledematen van verschillende beesten.. Maar ook Peruaanse kleding, kruiden, fruit, versgeperst sap en nog veel andere dingen. We hebben uiteindelijk sap gedronken bij een vrouw, Bety, die zo vriendelijk was! Ze begon een heel praatje en toen ze merkte dat Olivia en ik zo vreselijk verbrand waren, gaf ze ons een stuk van een aloe vera plant om over ons gezicht te smeren. Verder bleef ze ons maar (gratis) bijvullen en het was heerlijk, dus ik denk dat ik samen met Robert (die de markt vast leuk zou vinden) nog maar naar haar terug ga.

Want Robert komt al over 4 dagen! De tijd gaat zo vreslijk snel, over 3 weken ben ik alweer thuis!
Nu moet ik rennen naar salsales,

Liefs, Suus