Hola!

Ik zit nu in een hotel in Lima. Ik kon internet gebruiken in de ontbijtzaal, de receptionist zei dat hij wel een licht voor me aan zou doen, maar ik heb het gevoel dat ik in totale duisternis zit...
Gelukkig is vandaag alles goed gegaan met de pick-up en mijn tas. Niet alles ging goed, want ik moest een vlucht later nemen, aangezien er een enórme rij was voor de check-in (ik was netjes 2 uur van te voren aanwezig!). Toen ik eindelijk aan de beurt was, na anderhalf uur, bleek dat ik eerst een papier moest halen bij de migratie. Omdat ik geen stempel had van aankomst in Argentinië (die stond in het gestolen paspoort), konden ze niet zomaar een stempel geven van vertrek. 'Schiet wel op, je hebt nog 20 minuten' zei ze ook nog..! Je snapt wel dat ik een beetje geïrriteerd was. Gelukkig waren Natalie en Richard meegekomen naar het vliegveld, dus hoefde ik dit niet allemaal alleen te doen. Toen ik eenmaal weer aan de beurt was bij de check-in, zeiden ze dat ik te laat was en ik verplaatst was naar de volgende vlucht. Dat was prima, alleen ik vreesde al voor de pick-up die al weg zou zijn e.d...... Maar eenmaal in Peru aangekomen was ik heel erg opgelucht toen er een man stond met een bordje met mijn naam erop. Hij zei dat hij bijna weggegaan was, na 2 uur wachten!

Ik kan moeilijk geloven dat ik nu in Peru ben, het is zo raar! Na 2 maanden Argentinië, ben ik nu in Peru. Eerst zei ik tegen iedereen: 'Ik ben hier voor 2 maanden en daarna ga ik naar Peru en de Galapagos eilanden'. Nu is het: 'Ik ben hier voor anderhalve maand en dan ga ik naar de Galapagos eilanden, en dan naar huis!'. Maar zover is het (gelukkig) nog niet, ik heb zin in dit nieuwe avontuur. Het afscheid van Buenos Aires en Natalie & Richard was een klein beetje emotioneel. Het is gek om een stad achter te laten die toch een beetje als een thuis is gaan voelen, waar je veel kent, en je weet niet of je er ooit nog terug komt. Natalie en Richard komen naar Cusco rond 10 december, dus die zie ik daar nog een paar dagen. Dat vind ik heel leuk en maakte het afscheid minder zwaar.

Zoals je merkt is het dus gelukt om in zo'n korte tijd een noodpaspoort aan te vragen en te krijgen. Woensdag kwam ik terug uit Rosario (waar ik nooit van mijn leven meer heen ga!), en toen stond er, heel lief, avondeten op tafel. Iedereen was heel bezorgd en geschrokken over mijn beroving, dus ik heb het verhaal nu ongeveer 30 keer verteld. Ook op het vliegveld 3 keer (aan een duits koppel dat achter me in de rij stond, een meisje die ik toevallig tegenkwam waarmee ik werkte bij L.I.F.E., en de douane) en net bij de receptie van het hotel.. Dinsdag hebben Natalie en ik trouwens nog wel een beetje van Rosario genoten, dmv een boottocht. Dat was heel mooi, het weer was prachtig en ik heb schildpadden, piranhas en mooie vogels gezien. Helaas geen camera meer om foto's te maken.. Maar ik heb wat foto's van Natalies camera op mijn computer gezet. Helaas waren we vergeten om zonnebrand creme op te doen, dus waren mijn schouders, hals en gezicht vréselijk verbrand. Ik gaf Rosario de schuld haha!
Maargoed, donderdag ochtend ging ik naar de ambassade in Buenos Aires om een noodpaspoort aan te vragen. Er was mij verteld dat het 4 uur zou duren, maar na 45 minuten lag er een prachtig roze paspoort voor me. Ik had nooit gedacht dat een paspoort me zo blij kon maken, en al helemaal niet zo'n afschuwelijk roze!
Donderdag heb ik mijn 'laatste' steakdiner gegeten, en donderdag en vrijdag ben ik voor de laatste keren uitgeweest in BsAs. Ik besef nog niet zo goed dat ik er echt weg ben!

Nu ga ik slapen want ik heb morgen een wake-up call om 5 uur 's ochtends! Wel jammer dat ik niet iets langer in Lima kan blijven, het zag er vanuit de auto mooi uit. Het is hier trouwens 2 uur eerder dan in Buenos Aires, maar omdat in Nederland de klok een uur is veranderd, scheelt het nu 6 uur met Nederland.

Tot snel, vanuit Cusco!

Besos