Hallo allemaal,

Gister ben ik voor het eerst naar de sloppenwijken gegaan, naar la ciudad oculta.
Ik kan je zeggen; de meeste dingen uit de films hierover, zijn waar.
We verzamelden dus in het hoofdkantoor van LIFE, waar ik een t-shirt kreeg (foto komt nog wel) die ik altijd aan moet bij het vrijwilligerswerk, zodat iedereenin die wijkweet dat ik van die organisatie ben.
Er waren in totaal 10 mensen die vrijwilligerswerk gingen doen in la ciudad oculta. Vijf bij de ene plek (ejercito celestial, wat betekent:hemels leger), waaronder ik, en vijf bij de andere plek (La Union hace la Fuerza, lett. de unie heeft de sterkte, maar het is iets als: samen staan we sterk). Gister waren het allemaal buitenlanders, uit Polen, Australië, VS, Engeland en dus Nederland. De leeftijd verschilde tussen 18 (ikzelf) en 60 (een vrouw die hier elk jaar terug komt om te helpen).
We gingen er met zijn allen in een busje heen, en een paar straten voordat we de echte sloppenwijk inreden, stond er al allerlei politie met shotguns op wacht..
Vervolgens gingen we een hoek om, en als we rechtdoor waren gegaan zouden we nog steeds op een verharde weg hebben gereden, maar we sloegen rechtsaf een pad in (een pad tussen alle afgebrokkelde huisjes en krotten). Om de boel te bewaken, stonden er een paar mannen midden op het pad (ik zag geen wapens maar het zou me niks verbazen). Maar de directrice van LIFE kende hen blijkbaar, groette ze en ze gingen aan de kant.
We reden door op het zand/grind paadje naar een soort buurthuis, waar we uit zouden stappen. Er stonden al allerlei kinderen te wachten, en sommigen renden achter het busje aan.
Onderweg zag ik links en rechts ontzettend veel honden, afgebrokkelde bakstenen muurtjes, half afgebouwde huizen en golfplaten.
Vlakbij het buurthuis staat een heel oud, halfafgebouwd ziekenhuis. Er was begonnen eentje te bouwen, maar toen het bijna af was bedachten ze zich dat er eigenlijk helemaal geen geld was voor een huis, en hebben ze het zo gelaten. Het is dus een groot gebouw zonder ramen en deuren, laat staan interieur en verwarming. In dat ziekenhuis wonen nu ook mensen..
Het buurthuis bestaat uit 1 ruimte, van ongeveer de grootte van een klein klaslokaaltje, met heel veel rommel, een kraan, een tafel en een aantal stoelen. Wij nemen elke keer rekensommen, taalopgaven, kleurplaten, potloden, pennen, krijtjes, domino, springtouwen e.d. mee.
Boven de deur hangt een spanddoek waarop in het Spaans staat dat dit een buitenlandse organisatie is voor de kinderen die daar wonen.
De hele dag lopen kinderen in en uit, in totaal waren het er ongeveer 25 á 30 denk ik. Ik vond het wel apart dat de kinderen, hoewel ze me nog nooit hadden gezien, me meteen wilden knuffelen en als ik ze niet meteen aandacht gaf hun hoofd tegen me aan druktene.d. Ze waren zo blij met ons!
Ik heb ze echt bijna alleen zien lachen, dus dan lijkt het net of de situatie niet zo heel erg is, hoewel dat natuurlijk wel zo is.
Het viel me op hoe groot het verschil in niveau was qua rekenen en taal. Sommigen konden niet eens de getallen lezen, en sommigen konden beter rekenen dan ik! (ik moet zeggen dat mijn rekenkunsten niet optimaal zijn, maar toch!). Ik heb ook tegen een meisje gezegd dat ze echt beter was dan ik, daar had ze heel veel plezier om.
Met een ander meisje dat nog niet echt kon lezen, heb ik maar dieren op een kleurplaat geteld (voor haar niveau waren er geen rekensommen), en ze was heel blij toen het haar gelukt was. Dat vind ik echt prachtig om te zien.
Ook met taal heb ik wat gedaan,maar alleen metwat kinderen die nauwelijksnog iets konden. Toen ben ik maar hun namen gaan schrijven met ze, en ik ook mijn naam schrijven natuurlijk en hun het latenlezen. Het is zo leukdat zij er echt blij van wordenals ze iets kunnen!
Na het school gedeelte (voor degenen die mee hadden gedaan, want veel kinderen speelden ook gewoon buiten voor de deur de hele tijd) gingen we met alle kindjes kleuren, elastieken, touwtjespringen, kletsen, bordspelletjes doen, voetballen, klimmen (in een of ander ijzeren ding dat buiten stond, had iets weg van een tractor onderdeel) en dat soort dingen.
op een gegeven moment stond ik buiten met 2 meisjes die op mijn rug wilden paardjerijden. Dat zag ik niet echt zitten haha! dus ik zei nee. Toen klampte een van de meisjes zich aan me vast met haar benen om mn middel. Toen zei ze: nu rennen! Haha ik dacht ik ben gekke gerrit niet, dus ik zei: nee, met mij kun je niet rennen, maar wel dansen! en toen ging ik een beetje dansen met haar in mn armen haha dat vond ze ook leuk. Maar dat andere meisje was ondertussen jaloers geworden, en gaf het meisje in mn armen een klap. Toen ik tegen haar zei in het Spaans dat dat niet aardig was, hief ze haar hand om mij ook een mep te verkopen. Dat liet ik niet gebeuren en zei heel streng (in het Nederlands); PAS OP HE!! dat doe je niet bij mij! en ze stopte meteen haha!
Verder was er ook nog een heeeelkleinbol jongetje, van ongeveer 6 denk ik. Bij hem had ik echt het idee dat als ik hem een zetje zou geven, dat hij zou omrollen hahaha (dat heb ik toch maar niet gedaan).
Oja wat ook grappig was, was dat er de hele tijd ongeveer 30 kinderen in en om het buurthuis waren, maar toen er drinken en koekjes uitgedeeld werken, waren het er in eens 60!
Na een paar uur gingen we weer terug, en ze zwaaiden ons allemaal uit.
Ik voelde me een beetje schuldig dat ik snelweer weg kon uit dat buurtje, maar zij waarschijnlijk nooit.

Vanmiddag ga ik weer terug, dan organiseert LIFE een verjaardagspartijtje, ook in ejercito celestial.
Ben benieuwd hoeveel van de kinderen vandaag weer terugkomen..
Heel veel liefs,

Suzanne