Daar ben ik weer! Om jullie te vertellen over de afgelopen week en vooral dit weekend!
Het wordt een hele lange blog want ik heb heel veel te vertellen..
Dinsdag en woensdag op school waren niet zo speciaal.. We zijn bezig met werkwoorden tijdens de les. In de pauzes ga ik verse jus en een broodje halen (voor in totaal ongeveer 10 pesos, 2 euro) of zit ik op de 6e verdieping van het gebouw, waar de kantine is, een beetje te praten.
Na school ga ik meestal met een paar mensen lunchen, soms nog wat winkelen of iets regelen (zoals een trip ergens naartoe) en dan naar huis. Thuis ga ik dan, als ik er tijd voor heb, wat computeren en soms mn huiswerk maken (als ik het nog niet in de les af heb..) en dan of thuis eten, of ergens in een restaurant met vrienden.
Woensdagavond ging ik in een Japans restaurant eten met Lauren, Digna, Nadja en Natalie. Van te voren ging ik nog even in een bar wat drinken met Nadja en Natalie, en daarna zagen we de andere twee in het restaurant. Het was heel erg gezellig, maar Digna was ziek (toen al een paar dagen) en ik was wel heel erg moe, dus ik ging niet mee uit die avond (de rest ging nog naar een club genaamd 'sugar'), ook omdat ik de volgende dag weer om 7.15u opmoest.. Digna ging wel overigens haha!
Maarr het mocht niet baten dat ik niet mee gegaan was, want donderdag was ik ook ziek!
Ik dacht in de ochtend nog dat het wel mee viel, dus ik ging naar school. Daar was ik samen met Natalie (en Tom en Abigail die niet mee waren woendsdag avond) de enige op school haha!
Ik had wel heel erge spijt (net als Natalie, die had hetzelfde als ik) want ik voelde me steeds slechter. Na school ging ik daarom meteen naar huis, mn bed in. Ik baalde heel erg want ik bleek koorts en griep te hebben.. Na ongeveer 5 uur in bed te hebben gelegen kwam ik eruit om Silvio en/of Mercedes te zoeken, allebei dokters. Silvio was er en hij was een beetje pissig dat ik nu pas naar hem toe ging haha! hij ging ook met een zaklamp in mn keel kijken en dat soort dingen. Toen heeft hij 3 medicijnen opgeschreven die ik de volgende morgen (vrijdagmorgen dus) zou moeten halen bij de apotheek. Toen ging ik weer mn bed in tot het avondeten (steak met aardappelpuree en salade), om daarna weer mn bed in te gaan.. Vrijdag ochtend stond ik vroeg op om naar de apotheek te gaan, maar Mercedes belde de apotheek om te zeggen dat ze het naar het appartement moesten brengen! dat was wel prettig want dan hoefde ik de deur niet uit.. Vrijdagmiddag zou ik naar Iguazú gaan (de watervallen op het drielanden punt van Argentinie, Brazilie en Paraguay) dus daar zat ik wel mee in mn maag.. Maar Silvio en Mercedes zeiden dat ik gewoon moest gaan en als ik al die medicijnen nam, dat het dan wel zou moeten lukken. Ik kreeg antibiotica, een sterke vorm van ibuprofen en nog iets waar ik niet zeker van ben wat het is..
Ik ging dus op weg met koorts, griep, alles wat daarbij hoort (hoofdpijn e.d.), en een tas vol pillen op weg naar het vliegveld.
Op het vliegveld zag ik Nadja, Laura (de Australiër van mn klas) en haar vriendin Amy, en Emmanuel (een fransman) in de rij staan voor de check-in.
Toen ze ingecheckt waren (dat had ik natuurlijk al online gedaan!) gingen we wat eten en drinken in een cafeetje op het vliegveld. Thee voor mij, omdat ik zo'n erge keelpijn had. Ook Nadja was trouwens ziek.. Waarschijnlijk hadden we het allemaal van Digna gekregen!
Ik voelde de hele tijd dat ik moest gaan liggen. Dat is heel vervelend als je in de rij staat voor de controle van de handbagage en alles gaat in het Zuid-Amerikaanse tempo.. LANGZAAM..
Uitendelijk had onze vlucht ook nog is een half uur vertraging, dus ik zat omdat er geen stoelen meer vrij waren, op de grond bij de gate haha. Verder ging de vlucht goed.

Eenmaal in ons hostel aangekomen.. had ik zo'n vreselijke spijt dat ik gegaan was!
Ik voelde me vreselijk slecht en toen ik de kamer zag dacht ik dat ik in een nachtmerrie terecht was gekomen haha! De deur ging open en het eerste was ik zag waren ongeveer 100 muggen die rondvlogen. Verder was er 1 tweepersoonsbed, 2 stapelbedden en een badkamer van ongeveer 2 vierkante meter, waarin zich een wc, douche wastafel bevonden.. En overal lag nog haar van de vorige huurders, en andere viezigheid waarvan ik echt niet wil weten wat het is en hoelang het er al lag.. Maar ik was zo moe en ziek dat ik meteen wilde slapen. Laura zei dat ze vond dat de zieken in het 2persoonsbed mochten. Daar was ik het natuurlijk wel mee eens! Maar Emmanuel zei iets van: nouu dat zien we nog wel! Maar dat negeerde ik gerust.
Toen gingen Laura, Amy en Emmanuel de buurt onderzoeken en Nadja en ik gingen naar bed, het tweepersoonsbed wel te verstaan. Na ongeveer een uur komt die arrogante (typisch Fransen haha) Emmanuel binnen en zegt: 'oh... dus jullie slapen daar..?!'. En Nadja en ik deden of we hem niet begrepen haha dat was wel lachen.
Die avond gingen we BBQ'en in het hostel voor 40 pesos. Ik voelde me zo beroerd dat ik eigenlijk mn bed niet wilde uitkomen, maar ik dacht dat iets te eten me vast wel goed zou doen. De BBQ vond ik naar niks smaken, maar misschien lag dat wel aan mij. Na ongeveer 3 kwartier gingen Nadja en ik gauw weer slapen. Nouja, slapen.. Voor zover dat kon. Want het was enorm gehorig en overal blaften honden en waren mensen aan het praten en lachen. Niet zo prettig als je je slaap nodig hebt om beter te worden.. Die nacht (Laura was niet bij ons komen slapen, want ze ging mee naar huis met de jongen van de receptie....) gingen de telefoons van Emmanuel, Amy en Nadja ook nog is alledrie af.. Dus je snapt wel hoe ik me de volgende morgen voelde. We moesten vroeg op want om kwart over 8 's ochtends moesten we bij een parkeerplaats zijn om met de bus naar het park gebracht te worden. Ik twijfelde eerst of ik wel zou gaan, want ik had letterlijk óveral pijn (ook op plekken waarvan ik niet wist dat ik er pijn kon hebben). Maar ik bedacht me dat ik anders 1. voor niks in dat hostel sliep, en 2. de hele dag in dat hostel moest blijven! Dus ik ging toch maar opstaan. Het 'super ontbijt' wat ons beloofd was, bestond uit: lauwe thee/koffie, gesneden stokbroodjes die over waren van de BBQ de dag ervoor, kleine bakjes met cornflakes waar je melk bij moest doen die echt níet te drinken was.. En dat was het. Dat fleurde me dus ook al niet echt op! Oja, ik nam die ochtend 5 verschillende pillen..!
antireisziekte, anticonceptiepil, antibiotica, ibuprofen-achtig-iets en nog een andere.. Ik voelde me echt een beetje belachelijk dat ik deze tocht ging maken haha! Maar ben achteraf toch wel blij dat ik het gedaan heb.
In het park begonnen we met een 'safari' door het oerwoud. Ik weet niet of het komt doordat ik ziek was, verwend door de jungles in Indonesië of omdat het echt niks was, maar ik vond het echt iets belachelijks.. Met ongeveer 25 man in een truck door de jungle waarbij een vrouw door een microfoon afentoe wat over wat planten vertelt.. Echt bizar vond ik het.
Toen werden we ergens afgezet en moesten we met de hele club naar het water lopen, waar we een waterdichte zak kregen voor onze tassen en schoenen. (achteraf had ik beter al mn kleren erin kunnen doen...) We gingen in de boot die ons naar de watervallen zou brengen. Dat was wel echt heel bijzonder; We voeren over een rivier en de rechteroever was Argentinië, de linker Brazilië! Toen ineens gingen we een hoek om en wauw, waren we ineens omringd door de watervallen.. Prachtig was dat! Alleen blijkbaar hoorde het bij deze toeristische actie dat je ook nog met de boot door de watervallen heen ging varen.. Alles was dus zeik en zeik nat! Ik raad iedereen aan die dit ook gaat doen, alleen in zn zwemkleding te gaan!
Ik heb daarna mn kleding in de zon laten drogen..
Nadat onze kleren een beetje droog waren, gingen we lopen naar een plek waar we konden lunchen. Op weg daarheen zagen we een heel geinig beest! en hij liep heel dichtbij ons dus dat vonden we wel bijzonder. Dus wij er foto's van maken... Lopen we 100 meter verder, zien we een cafeetje, waar tientallen van diezelfde beesten rondlopen, te bedelen voor eten. Het waren net ratten (of duiven)!
De hele dag hebben we verder rondgelopen. Terwijl ik bij elke stap eigenlijk dacht 'ik wil liggen!!' heb ik toch nog alles gezien, daar ben ik wel trots op haha!
Als het even kon ging ik wel zitten, soms met mn hoofd op Nadja's schoot, wat als gevolg had dat ik een paar keer gefotografeerd werd haha, terwijl er een prachtige waterval vlakbij was! Dat vond ik dan wel weer een compliment.

Die avond ben ik nog uit eten gegaan met Emmanuel (die ik steeds vervelender begon te vinden, dus zal hierna waarschijnlijk niet meer over hem schrijven haha), Laura en Amy. Maar ik ging eerder weg, samen met Laura die weer met de receptiejongen had afgesproken, om weer mn bed in te duiken.. Afgelopen nacht was niet veel beter dan die daarvoor, want in plaats van de telefoons die afgingen, snurkte Emmanuel nu de hele nacht.. Ik had hem bijna gewurgd vannacht haha als ik de kracht had gehad om op te staan.
De vliegreis e.d. ging weer goed, behalve de paspoort controle (bij een binnenlandse vlucht..?) in Iguazú. Er was namelijk 1 mannetje achter de balie voor 2 lange rijen mensen (een heel vliegtuig). Ik was ergens gaan zitten totdat mn groepje bijna aan de beurt was. Maar toen ik bij ze was gaan staan, duurde het nog een half uur!

Eenmaal aan de beurt, zag ik het systeem. Namelijk dit: 1 mannetje neemt je ticket en paspoort aan, en zonder te kijken geeft hij je ticket terug en legt het paspoort naast zich neer. Naast hem zit een ander mannetje achter een computer. Die zit met 2 (!) vreselijk trage vingers alle namen en paspoortnummers in te voeren. En omdat hij zo traag was, lag er een stapel met 15 paspoorten naast hem, die steeds groter werd..
Echt niet te geloven! Ondertussen was de menigte naar de twee mannetjes aan het schreeuwen, en de mannetjes ook terug naar de menigte waardoor het natuurlijk nog langer duurde. En dan stond ik daartussen met mijn hoofdpijn e.d... Het was echt vreselijk. Ik vroeg aan de man achter me waar het geschreeuw over ging, en wat bleek nou, de mannetjes hadden gezegd dat het niet hun schuld was dat het zo lang duurde, maar de onze! Omdat we zo laat gekomen waren zei hij haha. De mensen in de rij schreeuwden toen weer terug dat ze ruim op tijd waren, maar gewoon al meer dan een uur in de rij stonden, en zo ging het maar door..

Maar ik ben gelukkig veilig thuisgekomen, al was het met een taxi die de weg kwijt was. Hij wilde me nog laten betalen ook voor de tijd die hij verkeerd was gereden! Dan kende hij me nog niet, ziek of niet haha!
Nu ga ik de foto's op de site zetten, want die zijn prachtig en ik wil ze jullie niet onthouden

Liefs