Vaccinatie in Argentinië

Hola hola,

Ik ben nu aan het genieten van mijn laatste paar daagjes Buenos Aires, en daarmee dus ook mijn laatste paar dagen bij Silvio en Mercedes, en mijn laatste paar dagen werken in de villa's.
Aangezien ik de nacht van vrijdag/zaterdag naar el Calafate vlieg..!

Morgen ga ik voor het laatst naar de villa's, en ik vind het eigenlijk wel heel erg jammer! Ik ga morgen een fototoestel meenemen zodat ik aan jullie kan laten zien hoe het er daar uitziet. Want ik kan het wel proberen te beschrijven, je hebt toch een heel ander beeld denk ik!

Verder heb ik mezelf vandaag overwonnen, want ik heb een vaccinatie gehad tegen hepatitis B.
Ik kwam er vandaag achter dat ik al zo'n 2 weken niet meer beschermd was, dus het was heel hard nodig..
En hier doe je dat niet op een vaccinatiebureau.. Nee, die hebben ze hier niet. Hier doe jedat gewoon bij de apotheek.
Ik ging dus vandaag, samen met Natalie (voor mental support), langs farmacias om te kijken waar ze het hadden. De meesten hadden het niet, maar uiteindelijk kwamen we bij eentje die het wel had.
Ik mocht het vaccin kopen, maar ze wilden het niet in me spuiten zonder dokters recept. Die had ik niet.
Dus ik dacht; ik ga het zéker niet zelf doen, dus ik heb niks aan zo'n spuit alleen.
Toen zei de apotheker dat ik in het ziekenhuis een paar straten verderop wel zonder doktersrecept een vaccin zou kunnen krijgen, zonder dat ik het zelf hoefde te doen.
We gingen op weg naar het ziekenhuis, maar toen we eenmaal binnen waren, wilde ik meteen weer weg. Het leek zo erg op een psychiatrische inrichting uit een thriller! Met gele afbladderende muren, zwervers e.d. Hier vertrouwde ik het zeker niet om gevaccineerd te worden! In een apotheekje vind ik het al eng, maar in zo'n vies ziekenhuis al helemaal! Toen herinnerde ik me dat Mercedes en/of Silvio me misschien wel konden vaccineren. En na een telefoontje bleek dat ook zo te zijn.
Nu had ik het vaccin alleen niet gekocht.. Dus wij (na lunch en een heerlijk ijsje) verder opzoek naar een apotheek die het had. En je raadt het al: geen énkele had het ineens. We hebben zeker 3 uur gelopen en bij elke apotheek die we zagen (het zijn er nog al wat) binnengelopen, maar nee.
De ene farmacia stuurde ons naar 'die ene van 2 blokken verder', en daar aangekomen zeiden ze 'die ene van 2 blokken terug'. Dus daar hadden we niks aan.
Uiteindelijk vonden we er een (die eruit zag als alle anderen) die het had, voor 40 euro kon ik het kopen. Toen vroegen ze of zij het ook in me zouden spuiten, en ik dacht; waarom niet nu ik hier toch ben.Het gaat hier heel anders dan in Nederland!
In Nederland stellen ze je eerst een beetje gerust en praten ze met je, zeggen je dat je rustig moet gaan zitten en ontspannen. Maar hier! Ik werd een kamertje ingeduwd, en zonder iets te zeggen duwde ze die naald in mijn arm, terwijl ik daar gewoon stond! Toen zei ze: het kan nog wel even bloeden. Dus ik wachten op mijn watjes met tape. Neehoor, ze deed zo mijn witte t-shirt eroverheen, en keek me aan van: waar wacht je nog op? haha dus dat was wel een avontuur.
Wel raad ik iedereen aan om, als je zo'n reis gaat maken, te zorgen dat je in het land zelf geen vaccinaties meer hoeft te halen...!

Nu ga ik nog wat lezen (Nederlands, geen Spaans), en dan slapen, want morgen moet ik een taart kopen als toetje voor het avondeten, mijn laatste avondmaal in dit gezin! En daarna naar mijn werk voor het laatst!

Liefs en groetjes uit Buenos Aires!

Villa's en feesten

Buen día!

Sinds ik mn vorige blog heb geschreven, heb ik 2 dagen gewerkt in de villa's, beiden op een andere plek dan de eerst dinsdag.
Eerst zal ik vertellen over het verjaardagsfeest. Ik kan jullie wel vertellen, dat ik zo blij ben met de kinderfeestjes die ik heb gehad!
Dit verjaardagsfeest, in los anglitos (de engelen), bestond uit een paar slingers die al 100 keer gebruikt waren (er zat aan alle kanten tape aangeplakt en het was half gescheurd), van die lange ballonnen die wij ter plekke (na een snelcursus) in zwaarden veranderden (voor de jarigen), en 2 grote taarten. Één met jongensversieringen, één met meisjesversieringen.
Ook was er een hele krat vol met allemaal verschillende cadeaus. Ter plekke werd gekeken wie er (echt) jarig was, en voor geslacht en leeftijd werd er dan een geschikt cadeau uitgekozen.
Dat vond ik echt een slechte methode, omdat het zo onpersoonlijk is, en omdat die kinderen een enorme bak met speelgoed zien wat ze allemaal graag willen hebben. Geen enkel cadeau is dan natuurlijk nog goed genoeg, omdat ze gewoon alles willen..

Kijken wie er echt jarig was bleek nog best lastig, want we hadden een lijst gekregen met jarigen van de mensen daar. 7 kinderen stonden erop en daar gingen we dan vanuit. Totdat er een oudere jongen binnenkwam, die de lijst bekeek en zei: Mili!! jij bent in Augustus jarig! en nog tegen een paar anderen hetzelfde, dus uiteindelijk waren er 3 jarigen.

Het was trouwens ook grappig hoe vindingrijk die kinderen zijn als het om taart gaat. Er waren de hele tijd ongeveer 25 kinderen (tijdens onze voorbereidingen mochten zij kleuren, make-uppen (zo schattig!) schilderen, touwtjespringen, e.d.) maar toen de taart kwam, stonden er in eens 60 kinderen binnen! Haha die allemaal stonden te trappelen om taart te eten. Ze moesten na het zingen in een rij gaan staan, en zo kregen ze om de beurt een stuk taart. Maar ze wilden er niet 1, ze wilden er het liefst 8! Dus gingen ze zodra ze een stuk gekregen hadden, naar buiten om hun vest uit, hun t-shirt binnenstebuiten te doen, of ze ruilden van kleren, zodat wij ze niet zouden herkennen.Als dit mislukte (ik was scherp die dag haha) begonnen ze: maar ik wil een stuk meenemen voor mijn moeder/broertje/zusje/babybroertje (!)/opa/oma noem maar op. Daar heb ik wel plezier om gehad. Theodore, de man waar ik ook mijn oriëntatie mee had, trapte overal in en zo kwam het dat sommige kinderen met 4 stukken rondliepen. Toen ik dat zag heb ik maar tegen Theodore (call me Terry) gezegd dat als hij zo door ging we allemaal zieke kinderen over de vloer zouden hebben haha.

Het was kortom enorm chaotisch, en zeker toen de kinderen de krat met cadeaus in het oog kregen, was er geen houden meer aan. Een vrouw van rond de 55 waarmee ik dinsdag ook gewerkt had, was die dag de coördinator, en ik lachte haar soms echt een beetje uit omdat ze het allemaal niet aan kon, al die druk roepende kinderen met grijpgrage handjes bij de cadeaus.
Maar volgens mij vonden de kinderen het wel leuk.

Donderdag heb ik even vrijgenomen van de villa's en heb ik rondgelopen in de stad, en ben ik 's avonds uit eten gegaan. Ik voelde me een beetje schuldig dat ik die dag in plaats van naar een villa was gegaan, een jurk gekocht heb en uit eten ben gegaan. Maar af en toe mag dat wel, toch?!

Vrijdag ben ik wel weer gegaan, naar 'la únion hace la fuerza'. Daar heb ik hetzelfde gedaan als de eerste dag in ejercito celestial, namelijk eerst schoolwerk, en daarna leuke(re) activiteiten.
Ik vond het wel een beetje eng, want om bij dit buurthuis te komen, moest ik een paar honderd meter lopen door de villa. Aan de ene kant vond ik het heel interessant om te zien hoe het er echt uitzag, maar ik voelde me echt niet veilig. Een paar kinderen begeleidden ons naar het buurthuis. Dat was wel heel lief trouwens, zo'n meisje pakte mijn hand en nam me mee haha!
Er wordt daar op 'straat', aka modderpaadje, kip en vlees gebraden en verkocht, de kapper is ook op straat, ik heb serieus mensen geknipt zien worden buiten, veel mensen hangen rond, stoken een fikkie of proberen een fietsband recht te zetten.
Verder hangen overal elektriciteitsdraden los, ik ging er tenminste vanuit dat het elektriciteitsdraden waren, en óveral zijn halfafgebouwde huizen.
Wat ook heel typisch is voor la ciudad oculta, maar lastig te beschrijven, is de geur die er hangt. Het is een soort mengeling van ongewassen mensen, gebraden/verbrand eten, vuur, en mufheid.
Ookal ben ik al uren terug in BsAs, die geur blijft echt inmn neus hangen.
Ik geniet wel echt van het werk daar, het is echt zo'n speciale, goede ervaring!

Toen ik terug was die dag, want ja ik ben wel veilig teruggekomen, ging ik naar Natalies appartement om haar verjaardag te vieren. Om 20uur hebben Nadja en ik haar gefeliciteerd, omdat dat de Engelse 12uur is, en cadeautjes gegeven. Daarna kwamen er nog anderen van de Spaanse school; Engelsen, Duitsers, Amerikanen en Nederlanders. We gingen samen pizza eten en daarna uit in een club genaamd 'crobar'. Het was echt een hele leuke club! We zijn daar geweest tot 8u vanochtend, waarna we naar Natalies appartement teruggingen. Ik wilde toen eigenlijk een taxi naar huis nemen, maar viel in slaap in haar bed..
Vandaag heb ik dus het grootste deel van de dag geslapen, en daarna hebben we Nadja uitgezwaaid, die nu in het vliegtuig naar Mexico zit. Dat vond ik wel een moeilijk afscheid, aangezien ik de afgelopen 5 weken elke dag met haar ben geweest. Toen Nadja weg was, vielen Natalie en ik elkaar snikkend in de armen haha, 'nu zijn we nog maar met zijn tweetjes!'
Het is zo gek dat ik nu al 5 weken achter de rug heb.. het gaat zo vreselijk snel! Vrijdag a.s. ga ik weg uit dit gastgezin.. Dat vind ik wel heel jammer, want ik voel me echt thuis hier nu.

Nu ga ik nog even genieten van mijn bed hier....
Liefs!

la Ciudad Oculta

Hallo allemaal,

Gister ben ik voor het eerst naar de sloppenwijken gegaan, naar la ciudad oculta.
Ik kan je zeggen; de meeste dingen uit de films hierover, zijn waar.
We verzamelden dus in het hoofdkantoor van LIFE, waar ik een t-shirt kreeg (foto komt nog wel) die ik altijd aan moet bij het vrijwilligerswerk, zodat iedereenin die wijkweet dat ik van die organisatie ben.
Er waren in totaal 10 mensen die vrijwilligerswerk gingen doen in la ciudad oculta. Vijf bij de ene plek (ejercito celestial, wat betekent:hemels leger), waaronder ik, en vijf bij de andere plek (La Union hace la Fuerza, lett. de unie heeft de sterkte, maar het is iets als: samen staan we sterk). Gister waren het allemaal buitenlanders, uit Polen, Australië, VS, Engeland en dus Nederland. De leeftijd verschilde tussen 18 (ikzelf) en 60 (een vrouw die hier elk jaar terug komt om te helpen).
We gingen er met zijn allen in een busje heen, en een paar straten voordat we de echte sloppenwijk inreden, stond er al allerlei politie met shotguns op wacht..
Vervolgens gingen we een hoek om, en als we rechtdoor waren gegaan zouden we nog steeds op een verharde weg hebben gereden, maar we sloegen rechtsaf een pad in (een pad tussen alle afgebrokkelde huisjes en krotten). Om de boel te bewaken, stonden er een paar mannen midden op het pad (ik zag geen wapens maar het zou me niks verbazen). Maar de directrice van LIFE kende hen blijkbaar, groette ze en ze gingen aan de kant.
We reden door op het zand/grind paadje naar een soort buurthuis, waar we uit zouden stappen. Er stonden al allerlei kinderen te wachten, en sommigen renden achter het busje aan.
Onderweg zag ik links en rechts ontzettend veel honden, afgebrokkelde bakstenen muurtjes, half afgebouwde huizen en golfplaten.
Vlakbij het buurthuis staat een heel oud, halfafgebouwd ziekenhuis. Er was begonnen eentje te bouwen, maar toen het bijna af was bedachten ze zich dat er eigenlijk helemaal geen geld was voor een huis, en hebben ze het zo gelaten. Het is dus een groot gebouw zonder ramen en deuren, laat staan interieur en verwarming. In dat ziekenhuis wonen nu ook mensen..
Het buurthuis bestaat uit 1 ruimte, van ongeveer de grootte van een klein klaslokaaltje, met heel veel rommel, een kraan, een tafel en een aantal stoelen. Wij nemen elke keer rekensommen, taalopgaven, kleurplaten, potloden, pennen, krijtjes, domino, springtouwen e.d. mee.
Boven de deur hangt een spanddoek waarop in het Spaans staat dat dit een buitenlandse organisatie is voor de kinderen die daar wonen.
De hele dag lopen kinderen in en uit, in totaal waren het er ongeveer 25 á 30 denk ik. Ik vond het wel apart dat de kinderen, hoewel ze me nog nooit hadden gezien, me meteen wilden knuffelen en als ik ze niet meteen aandacht gaf hun hoofd tegen me aan druktene.d. Ze waren zo blij met ons!
Ik heb ze echt bijna alleen zien lachen, dus dan lijkt het net of de situatie niet zo heel erg is, hoewel dat natuurlijk wel zo is.
Het viel me op hoe groot het verschil in niveau was qua rekenen en taal. Sommigen konden niet eens de getallen lezen, en sommigen konden beter rekenen dan ik! (ik moet zeggen dat mijn rekenkunsten niet optimaal zijn, maar toch!). Ik heb ook tegen een meisje gezegd dat ze echt beter was dan ik, daar had ze heel veel plezier om.
Met een ander meisje dat nog niet echt kon lezen, heb ik maar dieren op een kleurplaat geteld (voor haar niveau waren er geen rekensommen), en ze was heel blij toen het haar gelukt was. Dat vind ik echt prachtig om te zien.
Ook met taal heb ik wat gedaan,maar alleen metwat kinderen die nauwelijksnog iets konden. Toen ben ik maar hun namen gaan schrijven met ze, en ik ook mijn naam schrijven natuurlijk en hun het latenlezen. Het is zo leukdat zij er echt blij van wordenals ze iets kunnen!
Na het school gedeelte (voor degenen die mee hadden gedaan, want veel kinderen speelden ook gewoon buiten voor de deur de hele tijd) gingen we met alle kindjes kleuren, elastieken, touwtjespringen, kletsen, bordspelletjes doen, voetballen, klimmen (in een of ander ijzeren ding dat buiten stond, had iets weg van een tractor onderdeel) en dat soort dingen.
op een gegeven moment stond ik buiten met 2 meisjes die op mijn rug wilden paardjerijden. Dat zag ik niet echt zitten haha! dus ik zei nee. Toen klampte een van de meisjes zich aan me vast met haar benen om mn middel. Toen zei ze: nu rennen! Haha ik dacht ik ben gekke gerrit niet, dus ik zei: nee, met mij kun je niet rennen, maar wel dansen! en toen ging ik een beetje dansen met haar in mn armen haha dat vond ze ook leuk. Maar dat andere meisje was ondertussen jaloers geworden, en gaf het meisje in mn armen een klap. Toen ik tegen haar zei in het Spaans dat dat niet aardig was, hief ze haar hand om mij ook een mep te verkopen. Dat liet ik niet gebeuren en zei heel streng (in het Nederlands); PAS OP HE!! dat doe je niet bij mij! en ze stopte meteen haha!
Verder was er ook nog een heeeelkleinbol jongetje, van ongeveer 6 denk ik. Bij hem had ik echt het idee dat als ik hem een zetje zou geven, dat hij zou omrollen hahaha (dat heb ik toch maar niet gedaan).
Oja wat ook grappig was, was dat er de hele tijd ongeveer 30 kinderen in en om het buurthuis waren, maar toen er drinken en koekjes uitgedeeld werken, waren het er in eens 60!
Na een paar uur gingen we weer terug, en ze zwaaiden ons allemaal uit.
Ik voelde me een beetje schuldig dat ik snelweer weg kon uit dat buurtje, maar zij waarschijnlijk nooit.

Vanmiddag ga ik weer terug, dan organiseert LIFE een verjaardagspartijtje, ook in ejercito celestial.
Ben benieuwd hoeveel van de kinderen vandaag weer terugkomen..
Heel veel liefs,

Suzanne

Suus de vrijwilliger

Hola chicos y chicas,

Ik heb net een heel lekker rustig weekend achter de rug. Ik ben uitgeweest, in een discotheek waar bijna alléén maar Spaanse muziek werd gedraaid.. We hadden van te voren gekeken wat voor muziek er werd gedraaid, hiphop en reggaeton, dus wij dachten: leuk! Maarrr we waren vergeten dat we in Zuid-Amerika zijn.. En dat betekent dus Spaanse hiphop en reggaeton.. Wat ik persoonlijk niet daaronder zou verstaan! Ik vond het niet echt iets haha maar ik heb wel een leuke avond gehad, die we 's ochtends hebben afgesloten met pizza op Natalies bed..
Oja, Mercedes en Silvio zijn dit weekend opa & oma geworden, dus die zijn helemaal door het dolle heen. Ik hoorde zaterdagavond een hele harde gil, bleek het Mercedes te zijn die aan het schreeuwen was: YO SOY ABUELAAA! haha (ik ben omaaaa!) en ze kan er uuren over door praten, heel schattig vind ik. Bij het avondeten zeiden ze: we gaan dronken worden vanavond! en toen hebben we met zijn drieën (Amber was in Iguazú, terwijl ze ook ziek was!) de rode wijn gedronken die ik voor ze had meegenomen uit Mendoza.

Zondag heb ik heeeerlijk uitgeslapen en ben daarna naar de beroemde San Telmo markt gegaan, die stervensdruk was!Er waseen leuke sfeer, rasta's die muziek maakten en allerlei verschillende mensen die kopen en verkopen. En het was heel erg lekker weer.
Er liep ook een clown/travestiet rond, die ik alleen van de achterkant heb durven fotograferen haha..

Maar nu het belangrijke nieuws, want vandaag heb ik alle info gekregen over mijn vrijwilligerswerk. Ik werk nu bij de organisatie L.I.F.E., die actief is in een aantal villa miserias.In 'ciudad oculta' en 'laferrere' zijn ze maandag t/m zaterdag.
Deze wijken zijn een van de armstenuit Buenos Aires en omgeving, en worden vooral bewoond door immigranten uit Paraquay, Bolivia en Peru.
Politie, brandweer en ambulance komen er niet, en er is bijna overal een tekort aan elektriciteit, gas en water. Er zijn wel echte huizen, maar de meeste mensen leven in krotten.Scholen zijn er ook een probleem, omdat er ten eerste geen goede huisvesting voor is, en tentweede omdat leraren voor deze kinderen moeilijk te vinden zijn.
Toch gaat, zeg ikblij verrast, 95% van de kinderen die hier wonen naar de basisschool. Met als hoofdreden dat ze er een maaltijd krijgen, maar toch.De middelbare school is voor bijna niemand die hier woont weggelegd, omdat ze hiervoor moeten concurreren met de studenten uit het 'normale' BsAs, en omdat voor velen eten een grotere prioriteit heeft, en dus aan het werk gaan.
Ook hier is paco, de onwijs gevaarlijke drugs voor 1 peso waar ik eerder al over vertelde, een heel groot probleem. L.I.F.E. probeert de kinderen daar van de straat te houden en zo ook dit probleem te verkleinen. Dat lukt natuurlijk niet heel erg goed, maar ik denk, alle kleine beetjes helpen.
Wat ik ook opvallend vond, is dat ze niet op de Argentijnse kaarten staan. Als je hier een kaart van Buenos Aires koopt, zie je geen enkele 'villa' erop staan, alsof ze er niet zijn.
De villa's zijn trouwens genummerd. La ciudad oculta is bijvoorbeeld villa 15. Maar dat is het enige nummer wat ze hebben, want hun straten hebben geen namen, en hun huizen geen nummers..
Deze organisatie zet zich in voor kinderen ongeveer tussen de 3 en 14 jaar die in deze krottenwijken leven. Ze (we)geven ze eten en drinken,huiswerk hulp, verjaardagsfeestjes (elke woensdag, met taart, kaarsjes, liedjes etc., voor de kinderen die die maand jarig geweest zijn. Dit is waarschijnlijk het enige feestje dat ze krijgen), kooklessen, en een plaats en materiaal om activiteiten te doen. Zoals sporten, touwtjespringen, dansen, tekenen, schaken, noem maar op.
Ze zijn heel blij met nieuwe ideeën, dus ik denk dat ik mijn dramakunsten maar uit de kast ga trekken binnenkort, om ze daar les te geven.
Ook geven ze om de zoveel tijd matrassen, kleren, schoenen, potloden, pennen, tassen, schriften enz. aan de kinderen, maar daar heb ik dan weer minder mee te maken.
Als jullie het leuk vinden kunnen jullie hun site bekijken, www.lifeargentina.org. Daar staat heel veel informatie op over wat ze doen.

Als je dit hoort ben je toch maar weer blij met je eigen luxe leventje met alles erop en eraan, en schaam je je (dat heb ik in ieder geval) dat je hebt gezeurd en geklaagd over kleine dingetjes, die vergeleken met de problemen daar echt helemaal niks zijn. Ik ben blij als ik iets kan doen voor deze kinderen!

Morgen ga ik naar la ciudad oculta, om de kinderen te helpen met huiswerk en (daarna!) andere activiteiten. Ik ben echt heel erg benieuwd. Mercedes en Silvio zijn wel bezorgd haha, 'ga nergens alleen heen! hou altijd je omgeving goed in de gaten! doe al je sieraden en alles af! GA NOOIT ALLEEN OP STAP!' dus dat weet ik ook weer haha!
Toen ik tegen Mercedes zei dat ik morgen naar die plek ga, zei ze sarcastisch'Que lindo..!' wat iets betekent als: hoe leuk haha, maar ze vinden het wel heel goed van me en een interessante ervaring.

Er waren ook andere mensen vandaag voor het eerst,2 meisjes van in de twintig uit Canada en Ierland, en 1 man uit de USA van rond de 65 schat ik. Die leken me alle drie wel heel aardig, en ik denk dat ik ook wel goed met ze kan praten.
Trouwens, de man die ons uitleg gaf was echt vreselijk irritant. Hij heet 'Alo' (waar ik hem stiekem om heb uitgelachen), was engels en had een héél zwaar accent, en letterlijk om de minuut duwde hij met zijn middelvinger zijn bril omhoog, zodat zijn hand de helft van de tijd voor zijn gezicht zat.. Ook liet hij af en toe (te) lange stiltes vallen en keek ons dan allemaal aan, duwde zijn bril op zijn neus en praatte weer verder.. Heel vreemd.

Nu ga ik nog even wat Spaans leren (ik wil die kinderen heel graag kunnen verstaan), want deze blog is weer ontzettend lang geworden..
Misschien laat ik morgen even weten hoe het was

xxxx
Suus de vrijwilliger!

Weekendje BsAs!

Hola mis amigos!

Dit is het eerste weekend dat ik helemaal niks buiten Buenos Aires gepland heb!
En dus ook het eerste weekend dat ik echt lekker uit kan slapen en rustig kan ontbijten e.d. Heerlijk!
Vrijdag heb ik mijn laatste schooldag gehad. Ik kon bijna niet geloven dat er alweer 4 weken om zijn! De tijd gaat echt heel vlug, voor je het weet ben ik weer thuis...!
Ik heb een certificaat gekregen van school, heel officieel met de handtekening van de directeur enzo, dat ik 80 uur Spaanse les heb gehad. Die ga ik inlijsten haha!
Als bedankje aan onze leraar Ítalo, hebben we in Mendoza een fles rode wijn voor hem gekocht. Toen we die gister gaven, werd hij zelfs een beetje emotioneel! Toen was ik wel blij dat we dat hadden gedaan.

Gister na school heb ik samen met Natalie onze reis proberen te plannen.. Maar wat we wilden, bleek duurder dan we hadden verwacht.. En vooral voor Natalie was dat een reden om te kiezen voor óf het noorden, óf het zuiden. Nouja, dan kozen we voor het zuiden, el Calafate,omdat die dikke ijsplaten me toch indrukwekkender lijken dan het noorden..
Maarrr ik hoop dat ik alsnog naar het Noorden kan om die trein naar de wolken te doen, dus ik hoop dat ik met Gaby kan gaan!

Vanavond ga ik uit in Buenos Aires, waar het uitgaansleven ongeveer van 3am tot 7am duurt.. Aangezien de meeste mensen hier pas om 12uur 's nachts gaan eten, en mensen voor het uitgaan eerst nog naar een barretje gaan, kan het natuurlijk pas echt beginnen rond 3uur!
Morgen (middag) ga ik naar de grote markt in San Telmo, het schijnt heel bijzonder te zijn, dus de foto's komen snel! Ook ga ik morgen de trip naar el Calafate boeken.

Verder heb ik mijn plannen nog een keer gewijzigd..! Want jullie hebben vast wel gehoord wat er aan de hand is in Ecuador. Ik vind het toch niet zo prettig om daarheen te gaan in mijn eentje, dus ik ben aan het proberen alles daar om te zetten naar Peru, Cusco!
Dat is ook heel leuk natuurlijk, en alle reizigers die ik hier heb ontmoet, hebben als einddoel de machu picchu te bekijken. Het lijkt me ook wel heel leuk om daar deel van uit te maken.
Ondertussen wordt Robert een beetje gek van al mijn gewijzig..! Maar uiteindelijk wordt hij ook wel enthousiast en komt hij ook naar Peru, in plaats van Ecuador.
Daar ben ik dus ook mee bezig nu.

Verder begint maandag a.s. mijn vrijwilligerswerk, waar ik nog steeds niks meer van weet dan dat ik 3uur op school moet zijn voor een oriëntatiemiddag, en dat het in een villa miseria is. Ik ben benieuwd!
Er is op dit moment een heel lekker zonnetje buiten, dus ik ga nu met Nadja (die blijft in BsAs tot volgende week zaterdag) en Natalie naar de Jardín Japonés. Spreek uit: 'Gardin Gaponees', haha.

Besos,

Suzanne

Mendoza!

Hoi iedereen,

Gisterenmiddag ben ik teruggekomen uit Mendoza! Weer met de lange busreis terug natuurlijk,,
Op de heenweg vond ik het eigenlijk nog wel heel erg meevallen! Ik reed namelijk van 20u (de Argentijnse, dus in het echt ongeveer 21u..) tot 12.30u de volgende middag. Als je in de avond een filmpje kijkt, met een vreselijk avond eten, daarna gaat slapen en de volgende ochtend om 10u wakker wordt gemaakt voor je ontbijt, is het best te doen! Ik zat in de bus naast Natalie en Nadja, Digna en John (from Alabama, ook leren kennen bij de taalschool hier. Hij is nu in Chili) zaten twee rijen achter ons. Achter mij zaten 2 oude Argentijnse vrouwtjes, die aan één stuk door zaten te kleppen in mn oor! Dat vond ik vreselijk irritant, en na ongeveer drie kwartier zei ik:disculpe!!pueden hablar mas quiet por favor?! (ik wist het Spaanse woord voor stil niet haha), en dat hielp wel voor een uurtje..
We kwamen begin van de middag aan in Mendoza, en gingen met een taxi naar ons hotel. Daar ging echt een hele wereld voor ons open! Er was een verwarmd buitenzwembad, waarvandaan we wat eten en drinken konden bestellen,en het weer was heerlijk! We hebben de die hele middag dus bij het zwembad gelegen (jaa ik wet het, zonde van mn tijd in Mendoza! maar het was zo heerlijk!), totdat John ons kwam halen rond 6uur (hij sliep in een hostel vlakbij) om samen wijn te proeven. Toen moest hij nog een uur wachten tot we allemaal gedoucht enz. waren, dus daar was hij wel blij mee!
Maar het wijn proeven was wel heel gezellig. Het was zo'n mooi binnenplaatsje waar we zaten!
En trouwens! De rode wijn, die ik voordat ik hierheen kwam nooit zou aanraken, begon ik zelfs lekker te vinden! Ik heb het echt leren drinken hier, omdat bij Argentijns eten nou eenmaal rode wijn hoort..
Na het wijn proeven liepen we wat rond in Mendoza, waarna we naar een restaurantje gingen. Daar dronken we nog meer wijn en aten steak! Het was eigenlijk de bedoeling om nog uit te gaan die avond, maar we waren allemaal moe van de busreis (en alle wijn) dus we gingen nog even naar een cafeetje, en toen naar ons heerlijke hotel.

Ondertussen werden we gemaild door Laura, de Australische uit mijn klasje, die eigenlijk de dag ervoor naar Colombia zou zijn gegaan. Ze had ruzie gehad met haar reismaatje en ging niet meer! Dus vroeg ze of ze naar ons kon komen. Ze kwam zondagochtend aan.

De volgende ochtend weer 'vroeg' op, want het ontbijt was tot 10uur. Die dag wilden we gaan paardrijden in de bergen. De receptie had voor ons geregeld (en ons2 pesos gerekend voor het telefoontje!) dat we om 2uur 's middags werden opgehaald. Tot die tijd konden we dus nog even, jawel, bij het zwembad liggen!
Het paardrijden zelf was echt heerlijk. We hebben gegalloppeerd door de bergen! Ik kreeg het wel even benauwd, want ik had van te voren iets getekend dat zij niet aansprakelijk waren voor 'any kind of injury, or death', en ik had geen cap op.. Maar gelukkig is alles goed gegaan!
Na de rit van ongeveer 2 uur kregen we een BBQ met rode wijn. Ik had veel en veels te weinig kleren aan dus ik had het vreselijk koud in de bergen, maar gelukkig was er een Australiër die zijn vest wel aan me wilde uitlenen (hij zei dat ik blauw zag).
Digna heeft tijdens die tocht een Nederlands meisje ontmoet waarmee ze op dit moment naar Bolivia aan het reizen is. Dat afscheid vond ik wel moeilijk! we moesten allemaal een beetje huilen maandagavond.. Zij ging dus niet mee met ons terug naar BsAs.
Maar maandag hebben we nog wel een hele leuke dag gehad. In de ochtend gingen Digna en Laura naarhet busstation om een reis te boeken, en Nadja, Natalie en ik gingen rondlopen in Mendoza. We zijn naar een park geweest wat heel mooischeen te zijn, maar waarvan wij dachten dat we óf op de verkeerde plekin het park waren, óf dat wein het verkeerde park waren.. Overal lag afval! en verder waren het meer gewoongrasveldenmet bomen.. Alleen het meer was wel mooi.
Eind van de ochtend gingen we naarMaipú, vlakbij Mendoza, met als doel daar te gaan fietsen en wijn te proeven (alweer, maarja, we waren in de wijnstreek!), maar toen we daar aankwamen regende het heel hard!
Toen zijn we dus maar naar een wijnmuseum gegaan, en daarna lang gaan lunchen.

Het valt me trouwens echt heel erg op dat het zo'n verschil is tussen hoe ik in Nederland eet en hier! Thuis is eten meer iets dat moet om energie te krijgen. Hier is het een activiteit!
Ik kom ook wel aan hier haha, maar dat ik vind dat ik dat wel kan hebben.

Na de lunch gingen we naar een bodega die ook nog een wijnmuseum had. Daar hebben we nog meer wijn geproefd en een doosje wijn gekocht. Ik heb mijn fles als cadeautje aan Silvio en Mercedes gegeven.
Vlakbij deze bodega was nog een chocolade/olijfolie/jam/dulce de leche-fabriek. Daar gingen we ook nog heen, en we konden alles proeven! Het was echt heerlijk, zelfs de jam waar ik normaal niet echt fan van ben.
Toen moesten we terug naar ons hotelomdat we daar om 7u opgehaald zoudenwordenmet de taxi om naar het busstation te gaan, weer terug naar BsAs. Digna ging dus niet mee en we namen afscheid, met als plan dat we in 2011 zeker een reünie zouden houden, in Zwitserland of New York!
Wij gingen nog even naar de supermarkt (want we vertrouwden niet op het eten van de bus, achteraf heel blij mee!) en toen de bus! Dit keer geen kletsende oude vrouwtjes achter me, dus dat was wel prettig. En ik heb weer een film gezien waar ik met Nadja heel hard om heb moeten lachen. Toen viel ik in slaap en werd wakker gemaakt toen het ontbijt kwam.. Echt best te doen!

In BsAs regende het alleen.. En dat heeft het de hele dag gedaan gister!
Hoe moe ik ook was van de busreis, in de avond ben ik nog uit eten gegaan. Het waseen afscheidsdiner vanLauren, een meisje uit NY, die vandaag terug vliegt. Ik heb daar echt de lekkerste maaltijd tot nu toe gehad! We hebben ook afgesproken dat we er zeker naar teruggaan.

Nu ga ik naar school, dan kan ik nog 2 uurtjes les meepikken!

Liefs, Suzanne

Hola, qué tal?

Hola amigos!

Ik kangeen langstuk schrijven, want over een half uur moet ik weg. Ik ga namelijk over een paar uur met de bus naar Mendoza! (een stad in de wijnstreek). Ik ga met Digna, Natalie en Nadja.
Ik kijk er lichtelijk tegenop omdat de busreis 14 uur duurt.. Maar ik ga gewoon veel slapen (en kuitspier oefeningen doen, ter voorkomingvan trombose!) en dan zal het wel snel voorbij gaan.
We komen morgenochtend aan, en blijven er tot maandagavond. Dan gaat onze bus weer terug, en komen dan dinsdagochtend weer terug in BsAs. We verblijven met zijn vieren in een kamer in een hotel. Liever geen hostels meer voor mij haha, na die in Iguazú. Het hotel heeft een zwembad, sauna, jacuzzi, massages... Het schijnt ook lekker weer te worden, dus daar heb ik dan wel weer heel veel zin in!
We gaan zo'n heel pad volgen die de wijn ook gevolgd heeft, van de druivenvelden naar de fles om het zo maar te zeggen. Je kan daar ook fietsen dus misschien ga ik dat ook wel weer is doen, het is lang geleden dat ik al zo lang niet gefietst heb!

Ik ben al wel weer beter, behalve nog een vieze hoest.. Het klinkt een beetje als een oude mannen hoest haha! Nadja, Natalie, Digna en ik hebben hem allevier, dus dat moet wel een grappig gezicht zijn als je ons samen ziet lopen, hoestend als oude mannetjes haha!

Even denken.. Deze week heb ik niet zo heel veel gedaan. Maandag en dinsdag ben ik niet naar school gegaan omdat ik me nog te beroerd voelde. Dinsdag ben ik wel naar Natalies appartement geweest in de middag, om haar aantekeningen van die dag over te schrijven, goed he!
Daarna zijn we naar de bioscoop gegaan, naar de film 'eat pray love' met Julia Roberts. Dat was echt heel leuk! Hier heette hij 'comer rezar amar', dus we waren bang dat hij nagesynchroniseerd was in het Spaans, maar dat was gelukkig niet zo!
De rest van de dagen ben ik wel naar school geweest, maar verder niet echt iets bijzonders gedaan.. Vooral gegeten en geslapen haha! Omdat ik nog aan de antibiotica was, kon ik alleen niet mee doen met de wijn deze week. Maar dat is misschien ook maar beter, aangezien we dit weekend dus naar de wijnstreek toe gaan..!

ohja, ik weet nu ook wat voor vrijwilligerswerk ik ga doen! Vandaag te horen gekregen. Namelijk een soort naschoolse opvang voor straatkinderen hier. Het heet 'villa miseria', en het organiseert sport- en andereactiviteiten. Ik werk er van maandag tot vrijdag, en er is me gezegd dat ik 'as often or little as I wish' er heen kan gaan! Dat vond ik wel goed klinken haha..
Ik heb mijn plan wel gewijzigd, want ik ga nu niet meer 4 weken vrijwilligerswerk doen hier, maar twee. Na die twee weken, ga ik nog twee weken samen met Natalie door Argentinië reizen! Daar heb ik echt heel erg veel zin in. Dan kan ik Patagonië (gletsjers enzo) zien, Salta en nog allemaal andere prachtige plekken die Argentinië rijk is.
Dan kom ik ongeveer de 28eoktoberterug in BsAs, waarna ik nog 2 nachten in het appartement van Natalie slaap. 30 oktober ga ik dan naar Ecuador! Maar dat duurt gelukkig nog een tijd.

Ik vind het zo gek dat ik vandaag precies 3 weken geleden weggegaan ben uit Nederland! Het lijkt alweer veel langer geleden.
Het spaans gaat trouwens wel redelijk.. Vergeleken met het begin (toen ik nog 'nada' kon) ben ik natuurlijk heel erg vooruit gegaan, maar ik kan het wel minder goed dan ik gehoopt had na 3 weken. Ik denk bijvoorbeeld niet dat ik echt drama lessen kan gaan geven, omdat ik gewoonweg nog niet goed genoeg met die kinderen kan communiceren. Maar dat moet ik allemaal nog maar zien als het zover is!
Wat ik wel kan is hele gesprekken houden met Silvio en Mercedes (die doen nu alsof ze geen engels meer kunnen praten of verstaan, behalve als ze mijn Spaanswillen corrigeren en ik begrijp het niet), Ítalo (mijn Spaanse leraar) en met verscheidene taxichauffeurs. Dat vind ik altijd het leukst haha. Gisteravond bijvoorbeeld, had ik een heel gesprek (in het Spaans natuurlijk!) over wat ik al van de wereld had gezien met mijn 18 lentes jong, en die chauffeur verbaasde zich heel erg! Hij vroeg me: 'en als je nou mijn leeftijd bent, wat ga je dan nog doen??' Waarop ik antwoordde: 'slapen!' haha ik was heel moe gisteravond.

Maar de rest vertel ik allemaal als ik terug ben van Mendoza, want ik moet me gaan klaarmaken.
Jullie horen snel weer van me!

xxx Susana

Iguazú

Daar ben ik weer! Om jullie te vertellen over de afgelopen week en vooral dit weekend!
Het wordt een hele lange blog want ik heb heel veel te vertellen..
Dinsdag en woensdag op school waren niet zo speciaal.. We zijn bezig met werkwoorden tijdens de les. In de pauzes ga ik verse jus en een broodje halen (voor in totaal ongeveer 10 pesos, 2 euro) of zit ik op de 6e verdieping van het gebouw, waar de kantine is, een beetje te praten.
Na school ga ik meestal met een paar mensen lunchen, soms nog wat winkelen of iets regelen (zoals een trip ergens naartoe) en dan naar huis. Thuis ga ik dan, als ik er tijd voor heb, wat computeren en soms mn huiswerk maken (als ik het nog niet in de les af heb..) en dan of thuis eten, of ergens in een restaurant met vrienden.
Woensdagavond ging ik in een Japans restaurant eten met Lauren, Digna, Nadja en Natalie. Van te voren ging ik nog even in een bar wat drinken met Nadja en Natalie, en daarna zagen we de andere twee in het restaurant. Het was heel erg gezellig, maar Digna was ziek (toen al een paar dagen) en ik was wel heel erg moe, dus ik ging niet mee uit die avond (de rest ging nog naar een club genaamd 'sugar'), ook omdat ik de volgende dag weer om 7.15u opmoest.. Digna ging wel overigens haha!
Maarr het mocht niet baten dat ik niet mee gegaan was, want donderdag was ik ook ziek!
Ik dacht in de ochtend nog dat het wel mee viel, dus ik ging naar school. Daar was ik samen met Natalie (en Tom en Abigail die niet mee waren woendsdag avond) de enige op school haha!
Ik had wel heel erge spijt (net als Natalie, die had hetzelfde als ik) want ik voelde me steeds slechter. Na school ging ik daarom meteen naar huis, mn bed in. Ik baalde heel erg want ik bleek koorts en griep te hebben.. Na ongeveer 5 uur in bed te hebben gelegen kwam ik eruit om Silvio en/of Mercedes te zoeken, allebei dokters. Silvio was er en hij was een beetje pissig dat ik nu pas naar hem toe ging haha! hij ging ook met een zaklamp in mn keel kijken en dat soort dingen. Toen heeft hij 3 medicijnen opgeschreven die ik de volgende morgen (vrijdagmorgen dus) zou moeten halen bij de apotheek. Toen ging ik weer mn bed in tot het avondeten (steak met aardappelpuree en salade), om daarna weer mn bed in te gaan.. Vrijdag ochtend stond ik vroeg op om naar de apotheek te gaan, maar Mercedes belde de apotheek om te zeggen dat ze het naar het appartement moesten brengen! dat was wel prettig want dan hoefde ik de deur niet uit.. Vrijdagmiddag zou ik naar Iguazú gaan (de watervallen op het drielanden punt van Argentinie, Brazilie en Paraguay) dus daar zat ik wel mee in mn maag.. Maar Silvio en Mercedes zeiden dat ik gewoon moest gaan en als ik al die medicijnen nam, dat het dan wel zou moeten lukken. Ik kreeg antibiotica, een sterke vorm van ibuprofen en nog iets waar ik niet zeker van ben wat het is..
Ik ging dus op weg met koorts, griep, alles wat daarbij hoort (hoofdpijn e.d.), en een tas vol pillen op weg naar het vliegveld.
Op het vliegveld zag ik Nadja, Laura (de Australiër van mn klas) en haar vriendin Amy, en Emmanuel (een fransman) in de rij staan voor de check-in.
Toen ze ingecheckt waren (dat had ik natuurlijk al online gedaan!) gingen we wat eten en drinken in een cafeetje op het vliegveld. Thee voor mij, omdat ik zo'n erge keelpijn had. Ook Nadja was trouwens ziek.. Waarschijnlijk hadden we het allemaal van Digna gekregen!
Ik voelde de hele tijd dat ik moest gaan liggen. Dat is heel vervelend als je in de rij staat voor de controle van de handbagage en alles gaat in het Zuid-Amerikaanse tempo.. LANGZAAM..
Uitendelijk had onze vlucht ook nog is een half uur vertraging, dus ik zat omdat er geen stoelen meer vrij waren, op de grond bij de gate haha. Verder ging de vlucht goed.

Eenmaal in ons hostel aangekomen.. had ik zo'n vreselijke spijt dat ik gegaan was!
Ik voelde me vreselijk slecht en toen ik de kamer zag dacht ik dat ik in een nachtmerrie terecht was gekomen haha! De deur ging open en het eerste was ik zag waren ongeveer 100 muggen die rondvlogen. Verder was er 1 tweepersoonsbed, 2 stapelbedden en een badkamer van ongeveer 2 vierkante meter, waarin zich een wc, douche wastafel bevonden.. En overal lag nog haar van de vorige huurders, en andere viezigheid waarvan ik echt niet wil weten wat het is en hoelang het er al lag.. Maar ik was zo moe en ziek dat ik meteen wilde slapen. Laura zei dat ze vond dat de zieken in het 2persoonsbed mochten. Daar was ik het natuurlijk wel mee eens! Maar Emmanuel zei iets van: nouu dat zien we nog wel! Maar dat negeerde ik gerust.
Toen gingen Laura, Amy en Emmanuel de buurt onderzoeken en Nadja en ik gingen naar bed, het tweepersoonsbed wel te verstaan. Na ongeveer een uur komt die arrogante (typisch Fransen haha) Emmanuel binnen en zegt: 'oh... dus jullie slapen daar..?!'. En Nadja en ik deden of we hem niet begrepen haha dat was wel lachen.
Die avond gingen we BBQ'en in het hostel voor 40 pesos. Ik voelde me zo beroerd dat ik eigenlijk mn bed niet wilde uitkomen, maar ik dacht dat iets te eten me vast wel goed zou doen. De BBQ vond ik naar niks smaken, maar misschien lag dat wel aan mij. Na ongeveer 3 kwartier gingen Nadja en ik gauw weer slapen. Nouja, slapen.. Voor zover dat kon. Want het was enorm gehorig en overal blaften honden en waren mensen aan het praten en lachen. Niet zo prettig als je je slaap nodig hebt om beter te worden.. Die nacht (Laura was niet bij ons komen slapen, want ze ging mee naar huis met de jongen van de receptie....) gingen de telefoons van Emmanuel, Amy en Nadja ook nog is alledrie af.. Dus je snapt wel hoe ik me de volgende morgen voelde. We moesten vroeg op want om kwart over 8 's ochtends moesten we bij een parkeerplaats zijn om met de bus naar het park gebracht te worden. Ik twijfelde eerst of ik wel zou gaan, want ik had letterlijk óveral pijn (ook op plekken waarvan ik niet wist dat ik er pijn kon hebben). Maar ik bedacht me dat ik anders 1. voor niks in dat hostel sliep, en 2. de hele dag in dat hostel moest blijven! Dus ik ging toch maar opstaan. Het 'super ontbijt' wat ons beloofd was, bestond uit: lauwe thee/koffie, gesneden stokbroodjes die over waren van de BBQ de dag ervoor, kleine bakjes met cornflakes waar je melk bij moest doen die echt níet te drinken was.. En dat was het. Dat fleurde me dus ook al niet echt op! Oja, ik nam die ochtend 5 verschillende pillen..!
antireisziekte, anticonceptiepil, antibiotica, ibuprofen-achtig-iets en nog een andere.. Ik voelde me echt een beetje belachelijk dat ik deze tocht ging maken haha! Maar ben achteraf toch wel blij dat ik het gedaan heb.
In het park begonnen we met een 'safari' door het oerwoud. Ik weet niet of het komt doordat ik ziek was, verwend door de jungles in Indonesië of omdat het echt niks was, maar ik vond het echt iets belachelijks.. Met ongeveer 25 man in een truck door de jungle waarbij een vrouw door een microfoon afentoe wat over wat planten vertelt.. Echt bizar vond ik het.
Toen werden we ergens afgezet en moesten we met de hele club naar het water lopen, waar we een waterdichte zak kregen voor onze tassen en schoenen. (achteraf had ik beter al mn kleren erin kunnen doen...) We gingen in de boot die ons naar de watervallen zou brengen. Dat was wel echt heel bijzonder; We voeren over een rivier en de rechteroever was Argentinië, de linker Brazilië! Toen ineens gingen we een hoek om en wauw, waren we ineens omringd door de watervallen.. Prachtig was dat! Alleen blijkbaar hoorde het bij deze toeristische actie dat je ook nog met de boot door de watervallen heen ging varen.. Alles was dus zeik en zeik nat! Ik raad iedereen aan die dit ook gaat doen, alleen in zn zwemkleding te gaan!
Ik heb daarna mn kleding in de zon laten drogen..
Nadat onze kleren een beetje droog waren, gingen we lopen naar een plek waar we konden lunchen. Op weg daarheen zagen we een heel geinig beest! en hij liep heel dichtbij ons dus dat vonden we wel bijzonder. Dus wij er foto's van maken... Lopen we 100 meter verder, zien we een cafeetje, waar tientallen van diezelfde beesten rondlopen, te bedelen voor eten. Het waren net ratten (of duiven)!
De hele dag hebben we verder rondgelopen. Terwijl ik bij elke stap eigenlijk dacht 'ik wil liggen!!' heb ik toch nog alles gezien, daar ben ik wel trots op haha!
Als het even kon ging ik wel zitten, soms met mn hoofd op Nadja's schoot, wat als gevolg had dat ik een paar keer gefotografeerd werd haha, terwijl er een prachtige waterval vlakbij was! Dat vond ik dan wel weer een compliment.

Die avond ben ik nog uit eten gegaan met Emmanuel (die ik steeds vervelender begon te vinden, dus zal hierna waarschijnlijk niet meer over hem schrijven haha), Laura en Amy. Maar ik ging eerder weg, samen met Laura die weer met de receptiejongen had afgesproken, om weer mn bed in te duiken.. Afgelopen nacht was niet veel beter dan die daarvoor, want in plaats van de telefoons die afgingen, snurkte Emmanuel nu de hele nacht.. Ik had hem bijna gewurgd vannacht haha als ik de kracht had gehad om op te staan.
De vliegreis e.d. ging weer goed, behalve de paspoort controle (bij een binnenlandse vlucht..?) in Iguazú. Er was namelijk 1 mannetje achter de balie voor 2 lange rijen mensen (een heel vliegtuig). Ik was ergens gaan zitten totdat mn groepje bijna aan de beurt was. Maar toen ik bij ze was gaan staan, duurde het nog een half uur!

Eenmaal aan de beurt, zag ik het systeem. Namelijk dit: 1 mannetje neemt je ticket en paspoort aan, en zonder te kijken geeft hij je ticket terug en legt het paspoort naast zich neer. Naast hem zit een ander mannetje achter een computer. Die zit met 2 (!) vreselijk trage vingers alle namen en paspoortnummers in te voeren. En omdat hij zo traag was, lag er een stapel met 15 paspoorten naast hem, die steeds groter werd..
Echt niet te geloven! Ondertussen was de menigte naar de twee mannetjes aan het schreeuwen, en de mannetjes ook terug naar de menigte waardoor het natuurlijk nog langer duurde. En dan stond ik daartussen met mijn hoofdpijn e.d... Het was echt vreselijk. Ik vroeg aan de man achter me waar het geschreeuw over ging, en wat bleek nou, de mannetjes hadden gezegd dat het niet hun schuld was dat het zo lang duurde, maar de onze! Omdat we zo laat gekomen waren zei hij haha. De mensen in de rij schreeuwden toen weer terug dat ze ruim op tijd waren, maar gewoon al meer dan een uur in de rij stonden, en zo ging het maar door..

Maar ik ben gelukkig veilig thuisgekomen, al was het met een taxi die de weg kwijt was. Hij wilde me nog laten betalen ook voor de tijd die hij verkeerd was gereden! Dan kende hij me nog niet, ziek of niet haha!
Nu ga ik de foto's op de site zetten, want die zijn prachtig en ik wil ze jullie niet onthouden

Liefs