Holanda!

Voor de laatste keer: Hola a todos!

Zoals jullie weten ben ik alweer een tijdje in Utrecht, en is mijn reis alweer geëindigd.
Ik kan niet geloven dat ik zoveel heb meegemaakt de afgelopen paar maanden, achteraf is het heel snel gegaan.

Ik herinner me nog goed dat ik nog van iedereen afscheid moest nemen, en dat ik op schiphol werd uitgezwaaid door Robert, Clara en Wouter. Toen liep ik halfhuilend over Schiphol en dacht ik nog: waar begin ik in godsnaam aan?!

Ik heb uiteindelijk veel ongeluk en pech gehad; geen bagage toen ik aankwam, geen pick-up, griep en koorts terwijl ik naar de Iguazú watervallen ging, beroofd, vliegtuig gemist, salmonella gehad... Dat waren wel de ergste dingen volgens mij.
Daartegenover staat wel dat ik ook zoveel geluk heb gehad. Ik ben bij twee fantastische gastgezinnen met hele lieve, aardige en gastvrije mensen terecht gekomen. Verder heb ik dingen gezien en gedaan die ik nooit meer zal vergeten; gereisd door Argentinië en daar gletsjers (ik weet nu dus het Nederlandse woord), wijnvelden, watervallen en stranden gezien, op school gezeten inde enorme stad Buenos Aires, gewerkt in sloppenwijken, het Zuid-Amerikaanse uitgaansleven ontdekt, 2 keer naar de Machu Picchu geweest, geleefd en op school gezeten in de hoofdstad van het Inca rijk, salsales gehad,het titicaca meer gezien, en natuurlijk alles wat ik in de Galapagos eilanden heb gezien; zeeleeuwen, leguanen, haaien, prachtige vogels, (zee)schildpadden...

Maar waar ik me nog het meest gelukkig over voel, is alle geweldige mensen die ik onderweg heb ontmoet. Van een aantal weet ik zeker dat ik ze over een hele tijd nog ken, en ik ga ooit wel eens een wereldreis maken om ze allemaal op te zoeken.Ikvind het echt ietsbijzonders dat mensen van over de hele wereld (VS, Japan, China, Brazilië, Duitsland, Canada, Colombia, Mexico, Australië, Frankrijk, Italië, België, Engeland, Zwitserland.........) op een plek samenkomen, en het dan zó goed met elkaar kunnen vinden.

Nu weer terug in Nederland kijk ik erop terug als een geweldige tijd, waar ik veel van heb geleerd en veel contacten aan heb overgehouden.

Jullie allemaal heel erg bedankt voor het lezenvan mijn verhalen en al jullie reacties, die hebben me door slechte tijden heen geholpen en goede tijden zelfs nog beter gemaakt.

Chau!
Suzanita

Salmonella, afscheid en paradijs

Hallo allemaal,

Eindlijk weer een berichtje, vlak voordat ik terug kom!

Ondertussen zijn Robert en ik aangekomen in de Galapagos eilanden, en het is hier echt geweldig! Maar eerst zal ik vertellen over mijn laatste tijd in Cusco.

Er is veel gebeurd, leuke en minder leuke dingen..
Ik heb namelijk in het ziekenhuis aan een infuus gelegen met salmonella! Ik weet niet hoe ik het heb gekregen, maar toen ik met Robert samen mn oude gastgezin ging bezoeken, ging het ineens mis. In het begin was ik een beetje misselijk, en ik moest een keer overgeven. Eerst dacht ik niet dat er iets ernstigs aan de hand was, aangezien ik me daarna meteen veel beter voelde. Maar dat duurde niet lang, 10 minuten erna was het weer feest.. Toen ging ik naar mn appartement, en daar begon het pas echt erg te worden. Ik heb voor een uur elke 10 minuten overgegeven en ik had (sorry voor de details!) diarree als water. Op een gegeven moment begon ik het vreselijk warm te krijgen, ik was zo zwak dat ik nauwelijks terug van de badkamer naar mn bed kon lopen, en ik zag wazig. Mijn huisgenootjes vertelden dat ik bijna al mn kleren had uitgetrokken, dat kan ik me niet eens herinneren! Toen ben ik dus naar het ziekenhuis gebracht, en daar hebben ze (al overgevend) aan het infuus gelegd.
Na een tijdje brachten ze me van een zaaltje waar 2 Peruanen lagen naar een privékamer, in een rolstoel! Met mn infuus naast me rijdend haha. Daar heb ik 17 uur gelegen, en na een bloedtest waaruit bleek dat ik salmonella had, heb ik via het infuus antibiotica en vocht binnengekregen. Het heeft in totaal ongeveer 15 uur in me gezeten. Eigenlijk wilden ze me er nog 2 dagen houden om meer antibiotica toe te dienen via het infuus, maar ik wilde zo snel mogelijk naar huis. Daarom heb ik nog 5 dagen orale antibiotica geslikt en na 2 dagen was ik er al zo goed als bovenop. Waar ik het meeste last van had was mn arm waar het infuus in had gezeten, dat was nog helemaal dik (net als mn vingers, van het vocht).
Daarna kon ik dus nog een paar dagen van Cusco genieten met Robert! Die was net op tijd aangekomen om me bij te staan, en de rekening te betalen natuurlijk..

Verder heb ik mn vrijwilligerswerk afgemaakt, en nog zoveel mogelijk tijd met mn vrienden daar doorgebracht. En ik ben nog een keer naar Machu Picchu geweest! Met Robert, en 6 anderen die ik daar heb ontmoet. Het zijn ook vrienden van Robert geworden! Zo leuk dat hij ook in de bus en trein e.d. naast ze zat en grappen zat te maken enzo. Ze zeiden allemaal: 'your dad is sooo cool!' haha.
Machu Picchu nog een keer was heel leuk, ik ben dit keer wel met de bus omhoog gegaan, want de klim naar Machu Picchu is niet iets dat je meer dan 1x wil doen. Wayna Picchu (de pelgrimstocht naar de hogere berg vanaf Machu Picchu) heb ik wel nog een keer beklommen, en daar op de top hebben we met zn allen een Nederlands kaartspel gedaan! Toepen, wat ik een paar al eerder geleerd had. Dat was een hele leuke ervaring.

Mijn laatste avond was heel droevig voor me. Niet alleen moest ik afscheid nemen van alle geweldige mensen waar ik mee omgegaan was, maar ook waren Natalie en Richard (van Buenos Aires) net aangekomen in Cusco, en het was zo leuk om ze weer te zien!
Toen ik ze voor het eerst zag waren Natalie en ik op elkaar afgerend van de ene kant van Plaza des Armas (het hoofdplein van Cusco) naar de andere.
Ik ben met de mensen van mijn school, vrijwilligerswerk en appartement uit eten gegaan. Ook Robert, en het Nederlandse meisje Anke van wie ik salsales kreeg was erbij. Het was zo gezellig! Daarna nog een drankje gedaan in Incateam, een club waar we vaak gedanst hebben. Langzaam vertrok iedereen naar huis en moest ik afscheid nemen. De volgende ochtend om half 7 moesten Robert en ik op het vliegveld zijn.

Na een nachtje in Quito overnacht te hebben zijn we vertrokken naar de Galapagos eilanden. Wat een paradijs! Ons hotel op het eiland San Cristobál was er een met zeezicht, zo'n 10 meter van de zee af! Op ons balkonnetje hing een hangmat vanwaaruit ik kon internetten met uitzicht op de oceaan.. Prachtig!
De eerste dag zijn we gefietst (mijn eerste keer op een mountainbike..) naar een strandje waar heel veel zeeleeuwen waren. Het was zo leuk om te zien, vooral ook omdat er heel veel kleintjes bij waren van ongeveer 1 maand oud. Deze keer vonden we het heel bijzonder, maar later bleek dat die beesten OVERAL zijn, dus de foto's werden iets minder haha. Verder waren er landleguanen, en allerlei mooie vogels.
Hierna hebben we met onze gids avondgegeten, en hebben we hem een ander Nederlands kaartspel, drieën, geleerd. Ik heb het in het Spaans uitgelegd! Het bleek trouwens dat hij bij elke maaltijd (behalve ontbijt) aanwezig zou zijn.. Gelukkig maar voor 2 dagen.
De dag erna gingen we met een boot (een katamaran) de oceaan op. Met ons waren, behalve de kapitein en een dikke man die een soort hulp was (hij hielp met de wetsuits en maakte onze lunch e.d.) een Braziliaan Daniel en een Amerikaan Patrick. Patrick zat naast ons in het vliegtuig naar de eilanden. Hij vertelde dat hij me had horen zingen in het vliegtuig en dat hij toen dacht: die mensen moet ik leren kennen! We zijn hem diezelfde dag en de dag erna nog een aantal keer tegengekomen omdat het centrum van het eiland zo klein was. Met hun was het heel gezellig, ookal was ik dus de enige van het vrouwelijke geslacht op de boot. Na een tijdje noemden ze me de 'reina', wat koningin in het Spaans betekent (niet door mijn gedrag hoor!).
We stopten bij een eilandje, waar we hebben gesnorkeld met zeeleeuwen. Dat was zo geweldig! Het waren er zoveel, en ze wilden allemaal spelen, vooral de jonge zeeleeuwtjes. Ze keken zo van 5 cm afstand je snorkelbril in! Zo schattig! Robert werd een hele tijd achterna gezeten door eentje die aan zn flippers aan het knabbelen was.. en zo meer. Ook heb ik met een enorme zeeschildpad gezwommen en met nog allerlei andere vissen, echt prachtig.
Hierna gingen we naar kicker rock, wat 2 enorme rotsen in de zee inhield, waartussen 'met geluk' haaien zwommen. De gids zei van te voren dat we moesten zigzaggen door geul om haaien te zoeken, dus ik hoopte erop dat we er één zouden zien. In het begin vond ik het een beetje eng aangezien het midden op de oceaan was, maar de kans om met een haai te zwemmen liet ik niet voorbij gaan. We waren 2 minuten aan het zwemmen, en ineens zagen we 8 haaien bij elkaar zwemmen, dichtbij ons. Daar was ik al heel blij mee, maar toen we iets verder gingen, waren er ineens honderden! Sommigen slechts een meter onder me. Verder vinden ze het blijkbaar leuk om mensen achterna te zwemmen, dus op een gegeven moment werd ik achtervolgd door een stuk of 5 haaien, met nog veel meer onder me. Ik had al beelden in mn hoofd dat ik gebeten werd door 1 haai, en dat de rest bloed rook en ze me allemaal tegelijk aan zouden vallen..! Dat alles is gelukkig niet gebeurd. Het is wel zeker iets wat ik nooit zal vergeten.
Toen hebben we geluncht op de boot en zijn we naar een strandje gevaren waar we even van de boot af konden. We moesten echter een stuk door het water gaan om bij het strand te komen, en de kapitein heeft me toen op zijn schouders genomen en me naar het strand gebracht! (alles voor de reina). Patrick zei al dat hij medelijden had met mijn toekomstige echtgenoot, als ik aan dit soort dingen gewend zou raken..
Terug ben ik voor het grootste deel zelf gegaan, mijn tshirt, broek en handdoek boven het water houdend. Na een tijdje kon ik amper mn hoofd boven water houden (wat ben ik toch een kleintje) dus toen sprong de dikkerd in het water en tilde me zo de boot op! Hierna ben ik op de boot in slaap gevallen, zonder te verbranden dit keer, en werd ik wakker toen we weer in de haven waren.
Door deze tocht hadden Robert en ik vreselijk veel zin in een biertje op een terras, dus hebben we het informatiecentrum aan ons voorbij laten gaan en hebben we getoept in de zon.
's Avonds hebben we bij een 'vissersfamilie' gegeten. Robert was van te voren heel enthousiast, toen we er waren bleek de visser er niet te zijn, alleen zijn vrouw, zoon en hulp, die niet met ons mee aten en behalve hallo en dag niet met ons gepraat hebben. Het was dus eigenlijk gewoon uit eten bij een vreemde thuis. Persoonlijk vond ik het nergens op slaan, hoewel het eten wel lekker was.

De volgende ochtend stonden we vroeg op om met een zespersoons vliegtuigje naar een ander eiland, Isabela, te vliegen. Omdat het zo vroeg was heb ik de hele weg geslapen, maar Robert, die naast de piloot zat, heeft foto's gemaakt.
Op Isabela aangekomen werden we naar een hotel gebracht, waar er geen kamer voor ons klaar was. Uiteindelijk kregen we een kamer, naast de pomp die het water door het hele hotel bracht.. Omdat we geen oog dicht zouden doen door het lawaai zitten we nu in een ander hotel, die wel prettig is en veel dichter bij de zee. Robert en ik zeiden al tegen elkaar dat we zo verwend waren door het eerste mooie hotel, dat we nu met bijna niks meer blij zouden zijn..

We zijn met een bootje naar een snorkelplek gegaan, waar ik voor het eerst in mijn leven pinguïns heb gezien. Verder waren er nog allerlei vogels (fragotten, pelikanen, de vogels met de blauwe voeten e.d.), krabben, zeeleeuwen, zeeschilpadden (wat zijn die groot!!) en zeeleguanen. Op deze motorboot ben ik ook weer in de zon in slaap gevallen, zonder te verbranden! Het gaat de goede kant op met mij.
We hebben geluncht en daarna hebben we een fietstocht gemaakt naar de muur van tranen, die gevangenen in WOII hebben gemaakt, een mooi uitkijkpunt, speciale zoutwaterbomen, tunnel van hardgeworden lava, een schildpaddenreservaat (waar ik uiteindelijk zelf onder een schild terecht kwam, om te doen alsof ik een schildpad was.. Wat een feest) en een plek waar flamingo's zijn!
Na al dit gezwem en gefietst was het natuurlijk weer tijd voor een biertje (zo'n invloed heeft Robert nou op mij) en avondeten.
De gids op dit eiland is trouwens vreselijk. Hij is zelf vreselijk traag, en als wij ergens naar aan het kijken zijn of ergens mee bezig probeert hij ons op te jagen. Dat lukt natuurlijk niet aangezien wij het vakantiegevoel te pakken hebben hier in de zon, dus onze relatie is niet heel sterk, zal ik maar zeggen.
Morgen gaan we een vulkaan beklimmen en daarna nog op onszelf snorkelen. Daarna nog naar en ander eiland, en weer terug naar Quito en Nederland!
Zo'n gek idee dat het over een week al kerst is, de tijd gaat snel!

Liefs,
Suzanita

Cusco - Vervolg

Suprise! Weer een bericht vanuit Peru.

Ik heb het hier zo erg naar mijn zin dat de tijd vreselijk snel gaat, en ik alweer 2 weken niks heb geschreven!
Ik vind het lastig om te bedenken waar ik nu moet beginnen, dus ik ga vertellen hoe mijn leven er hier nu uitziet. Bereid je maar vast voor, dit wordt een lang verhaal..

Ik woon nog steeds in het appartement, maar de samenstelling is wat verandert. Ik deel nu een kamer met 2 meisjes!Ten eerste nog steeds met Gabby uit Engeland.Zij is denk ik het grappigste persoon dat ik ooit heb ontmoet. Ze doet me denken aan een mix van Amy Winehouse en Jack Sparrow.....Ze kauwt veel cocabladeren samen met eenklein beetjebakpoeder, wat het effect blijkbaar versterk. Dan zitten we met zijn allen in de woonkamer, zegt ze ineens:Ik voel mn gezicht niet meer... En toch blijft ze het doen. Wat ook zo grappig aan haar is, is dat als je haar iets vraagt, ze vaak even stil is, en dan iets totaal irrelevants zegt.Bijvoorbeeld. We hadden het erover wie er meer eenkattenmens en wie er meer een hondenmens was.Toen we het aan Gabby vroegen, zei ze na een pauze: Ik zag een dode hond vandaag...Haha! Verder is ernog Francheska, een Mexiaans meisje komen wonen, die nu 5 jaar in de VS woont. Ze is ook 18 en het is echt een heel gezellig meisje.
Ook, maar ineen andere kamer,woont nog steeds Georg de Italiaan van 33 er. Dat is een hele grappige man. Het probleem is dat zijn Engels af en toe moeilijk te verstaan is, dus als hij een grap maakt, begrijpen wij het pas na 2 minuten. Haha dat zorgt ook voor veel gelach.
Sinds zondag woont Taker ook nog bij, een Japanse jongen. Met hem is het tot nu toe moeilijk communiceren want hij spreekt bijna geen Engels, en totaal geen Spaans.. (laat staan Nederlands).
Als laatste is er natuurlijk Paola, het Peruaanse meisje dat hier permanent woont. Met haar en haar vriendinnen ga ik ook weleens uit, zo leuk om Peruaanse vriendinnen te hebben!
Vorige week was 1 van hen jarig, en hebben we voor haar gezongen in het Spaans, Engels, Nederlands, Duits, Italiaans en Waals. Dat was heel gezellig.
We eten eigenlijk elke dag uit. Vooral omdat het prijsverschil bijna niets is tussen ingrediënten kopen om te koken, of uit eten gaan. Voor 10 soles heb je soms een 3 gangenmenu, met een drankje. Verder zijn we allemaal een beetje te lui om te koken in een keuken waarvan het gas slecht werkt. Met de lunch eet ik door de weeks vaak met mijn gastgezin en Ryan (de Amerikaan die daar nog steeds woont), dat is altijd leuk en goed voor mijn Spaans.
Ook heb ik afgelopen week voor het eerst in mijn leven Thanksgiving gevierd! Alle Amerikanen die hier waren hadden een etentje georganiseerd, om het te vieren en de Europeanen te laten zien hoe je dat viert. Het was echt heel gezellig.

Ik ben nu 2 weken bezig met mijn vrijwilligerswerk, en ik weet niet zo goed wat ik ervan vind.
Als ik het met mijn werk in Buenos Aires vergelijk, is het eerste wat me opvalt dat het hier zoveel rijker is. Hieris het een redelijk groot gebouw, met een tv, computers, bibliotheek (niet een zoals je bij ons kent, maar toch een bieb), voetbalveldje, en 100en knutelmaterialen. Waar er in BsAs een huiskamer of klein zaaltje voor ons was, en wij een paar dingen meenamen. Het is wel allemaal relatief natuurlijk, want als je deze plekt vergelijk met Nederland is het nog steeds veel slechter.
Maandag, woensdag en vrijdag werk ik van 15-19u, en dinsdag + donderdag van 9-12u.
De ochtenden en middagen zijn elkaars tegenovergestelde. 's Ochtends ben ik alleen en zijn er maximaal 6 kinderen, van 2-5 jaar. Je zou denken dat het rustig is, maar nee. Vooral de kinderen van 4 en 5 jaar zijn lastig. Ze ruziën aan een stuk door. Om knikkers, puzzels, noem maar op, wat eindigt in een huilpartij. Meestal neem ik ze dan mee naar het voetbalveldje (met de twee- en driejarigen erachteraan hobbelend) om te voetballen. Maar deze kinderen hebben toch zo'n moeite met delen! Zodra ze de bal in hun handen krijgen, houden ze die vast of gaan erop zitten. Wat er weer voor zorgt dat de anderen roepen: Profe!!! Ik wil de bal!! en dan beginnen ze te huilen en te wijzen naar degene die de bal heeft. Die zich hier allemaal helemaal niks vanaan trekt. Toch doen ze het allemaal.. Wel gaan ze altijd 11u-11.30u naar hus om te lunchen, dus het is wel een kort dagje.
's Middags werkte ik de eerste2 weken samen met 1 andere vrijwilliger van mijn Spaanse school. Afentoe Amerikaanse Diana, en afentoe Amerikaanse Alex.
Zij hadden allebei afgelopen vrijdag hun laatste dag, wat betekent dat ik vanaf maandag in mijn eentje stond..
Het houdt ongeveer het volgende in. Ik ben in een normaal klaslokaal met honderden knutselspullen. Naast mij zijn er nog 35-50 kinderen van leeftijden 2 tot 15 jaar.
Van te voren dacht ik dat ik meer een assistent was, maar de Flor, de lerares, gaat altijd na 5 minuten weg, om vervolgens pas 5 minuten voor 19u weer terug te komen. Geen advies, geen hulp, alleen een activiteit om met de kinderen te doen. Bijvoorbeeld: hartjes knippen en op elkaar plakken met een kartonnetje ertussen. Wat simpel voor 15 jarigen, maar wat moeilijk voor 2 jarigen..Het probleem is dat alle kinderen tegelijkíets willen, allemaal iets ánders door leeftijdsverschillen, en ze willen het allemaal metéén. De jonge kinderen begrijpen niet wat er aan de hand is en willen aandacht, sommigen moet je helpen knippen, anderen plakken, bij de iets ouderen moet je zorgen dat ze elkaar niet afmaken (ik had in mijn 1e week al 2x bloed gezien) en de oudsten willen alles weten over mijn persoonlijke leven in Cusco en Nederland.
Begrijp me niet verkeerd, de kinderen zijn schatten, maar dit is vreselijk vermoeiend.
Verder zijn ze meestal na een uur klaar met de activiteit die Flor bedacht had, en moet ik improviseren wat ze nu weer moeten gaan doen. Het is zo ongeorganiseerd. Bij mijn evaluatie op school ga ook zeggen dat dit niet werkt voor mij en niet voor de kinderen.

Waar ik verder nog steeds mee bezig ben is.. salsa! Salsa heeft verschilende stijlen, en ik ben begonnen met Salsa Cubana.Dat houdt in het kort in dat je de hele dansvloer gebruikt. Vorige weekben ik met een nieuwe stijl begonnen; Salsa en Linea. Dan dans je de hele dans in 1 lijn, er zijn veel meer pirouetten (die ik te balletterig doe volgens mijn leraar) en er is meer techniek. Het is wel lastig weer iets nieuws te beginnen, maar wel weer leuk.

Afgelopen vrijdagavond heb ik samen met Fancheska, Olivia (een Amerikaans meisje) en Ryan de bus gepakt naar Puno, een stad aan het Titicaca meer. Het was 7 uur rijden en zaterdag stervensvroeg kwamen we aan in het station in Puno. Na een vroeg ontbijt werden we naar het meer gebracht. Daar gingen we met een groepje andere toeristen een motorboot op. Nou, onze gids was weer een crazyman.. Ik ben in slaap gevallen tijdens zijn tweetalige uitleg op de boot. Eerst voeren we langs de zelfgemaakte, drijvende eilanden die daar zijn. Er wonen echt mensen op! Je kunt het op de foto's zien.
Hierna moesten we 4 uur varen naar het eiland Amantaní, waar we zouden overnachten bij een inheemse familie. Ik dacht: het is mooi weer, dus ik ga op het dak van de motorboot even in de zon liggen. Voor ik het wist was ik in slaap gevallen, en werd ik 3 uur later wakker...
Nu moet je bedenken dat het meer op 4000m hoogte ligt, ik blank ben, en 3 uur op een varende motorboot heb geslapen.. Ik ben vreselijk verbrand in mijn gezicht. Ik had geen zonnebril op, dus mijn OGEN zijn verbrand. Ik persoonlijk wist niet dat het kon, maar het is echt gebeurd. Mijn hele gezicht is aan het vervellen, waaronder mijn oogleden! Dat was en is dus wat minder.
Eenmaal op Amantaní aangekomen stond onze familie al op ons te wachten. De huizen (zonder stromend water) stonden tegen de berghelling opgebouwd. En van onze hele groep hadden wij vieren natuurlijk het hoogste huisje.. Maar de mensen waren zo aardig! Ik was wel heel blij dat ik Spaans kon, want anders was het wel lastig geworden. En we hadden natuurlijk Francheska vanwie Spaans de moedertaal is, dus het communiceren ging goed. We lunchten met de familie (typisch Amantaní's, geen vlees, geen vis. Soep, aardappelen, groente en pasta was waar ze van leefden.) en daarna beklommen we (met mutsen die we hadden gekregen van de familie) het hoogste punt van het eiland om de zonsondergang te bekijken. Helaas was het heel erg bewolkt toen we bovenkwamen en zagen we amper een verkleuring in de lucht. Wel was het uitizcht over het Titicacameer en de andere eilanden prachtig, het deed me een beetje denken aan Griekenland, met het blauwe water en alle eilandjes. Na deze tocht aten we avondeten met onze familie waarna we aangekleed werden in traditionele kleding. Dat was hilarisch. De kleren voor de vrouw waren zo zwaar! ik had ongeveer 3 rokken aan, een jurk, mantel en soort corset achtig ding. Met deze kleren aan moesten we naar de gezamenlijke zaal gaan, om daar traditioneel te dansen. Het was vreselijk toeristisch en ik was ook blij toen het afgelopen was. De volgende ochtend (na tanden gepoetst te hebben met een flesje water) gingen we weer de boot op om naar een ander eiland te gaan, om daar rond te lopen en te lunchen, waarna we weer met de boot terug gingen naar Puno. Deze keer ben ik de hele tijd binnengebleven..

Gistermiddag ben ik dan de San Pedro markt geweest met Olivia en Georg. Wat ik daar allemaal heb gezien.. Koeienbekken, afgehakte geiten- en verkenskoppen, alle mogelijke ingewanden en ledematen van verschillende beesten.. Maar ook Peruaanse kleding, kruiden, fruit, versgeperst sap en nog veel andere dingen. We hebben uiteindelijk sap gedronken bij een vrouw, Bety, die zo vriendelijk was! Ze begon een heel praatje en toen ze merkte dat Olivia en ik zo vreselijk verbrand waren, gaf ze ons een stuk van een aloe vera plant om over ons gezicht te smeren. Verder bleef ze ons maar (gratis) bijvullen en het was heerlijk, dus ik denk dat ik samen met Robert (die de markt vast leuk zou vinden) nog maar naar haar terug ga.

Want Robert komt al over 4 dagen! De tijd gaat zo vreslijk snel, over 3 weken ben ik alweer thuis!
Nu moet ik rennen naar salsales,

Liefs, Suus

Van gastgezin naar appartement

Hallo!

Ik ben net aangekomen in mijn nieuwe appartement waar ik de komende 4 weken ga wonen.
Ik deel een kamer met Gabby, een Engels meisje met wie ik ook naar Machu Picchu ben gegaan, dus dat vind ik heel leuk.
Verder wonen er nog een jongen uit Wales, een Peruaans meisjeen een man uit Italie, Die kende ik allemaal al van school of viavia, dus ik ga me prima vermaken hier denk ik!

Mijn 2 weken in het gastgezin waren echt heel fijn. Ze maakten dat ik me zo welkom voelde, dat het een beetje mijn eigen huis is geworden! Ze hebben ook tegen me gezegd dat ze het altijd leuk vinden als ik langskom, en ze gaan door de weeks elke dag lunchen bij een restaurant van hun familie (waar ik de afgelopen week ook elke dag heb gelunchd), dus daar zal ik ook nog wel een paar keer gaan eten na mijn vrijwilligerswerk.
Afgelopen zondag, toen ik terug kwam van Machu Picchu, is er een Amerikaanse jongen komen wonen, en met hem heb ik het ook heel gezellig gehad.

Verder heb ik de afgelopen week nog een paar salsalessen gehad, en ik ben er echt gek op! Ik denk dat ik in Nederland ook maar salsalessen ga nemen, want het zou zonde zijn als ik het verleer. Ik ben hier nog4 weken en ik wil lessen blijven nemen, dus ik denk (hoop) dat ik het als ik wegga het goed kan! Ook in de discotheken hier wordt veel salsamuziek gedraaid, dus ik oefen bijna elke avond!
Ook ben ik nu bevriend met mijn Nederlandse salsalerares, echt een heel lief gezellig meisje!

Maargoed, Machu Picchu! We gingen vorige week zaterdagochtend om 8.30 met de bus naar verschillende archeologische plaatsen. Vooral Ollantaytambo vond ik heel erg mooi. We zijn daar omhooggeklommen tot waar de meeste mensen gingen, maar toen zagen we een 'pad' die nog meer omhoog ging. Ik vond het er eerlijk gezegd niet echt als een pad uitzien, maar de 3 meisjes met wie ik was vonden het goed genoeg dus we gingen omhoog. Het was wel echt een prachtig uitzicht maar ik dacht heel even dat ik ter pletter zou vallen!
Na een tijdje begon het keihard te regenen en te onweren dus gingen we schuilen in een cafeetje totdat onze trein naar Aguas Calientes ging. Aguas Calientes is het dorp waarvandaan je naar Machu Picchu kunt gaan. Toen we aankwamen met de trein, zou er iemand op ons moeten staan wachten, maar we zagen nergens een bordje met onze naam. Totdat Ella, een Engels meisje dat mee was, zei: volgens mij hoor ik mijn naam... Maar zij heet Ella Miller, en ll spreken ze hier uit als een 'j'. Dus ze riepen: Eja Mijer!!! Eja Mijer!! Haha dat was lachen.
In ons hostel aangekomen zijn we meteen gaan slapen, omdat we de volgende ochtend om 4.30u wegmoesten. We hebben helemaal van de rivier beneden naar Machu Picchu gelopen. Ons reisbureau zei dat heel veel mensen dat deden, maar we zijn niemand tegengekomen! Iedereen ging met de bus die in een slingerweg naar boven ging. Wij gingen recht omhoog met trappen, en bijna elke keer als we de weg moesten oversteken zagen we de bus langskomen.. Dat was wel echt heel frustrerend. Ik was zo uitgeput en had zo'n zuurstofgebrek! Maar het voelde wel heel goed toen we daar boven aankwamen en Machu Picchu voor het eerst zagen. Toen ik het zag dacht ik eerst: dit zijn eigenlijk gewoon een paar stenen..... Maar ik dwong mezelf om er anders naar te kijken, als een stad waar de Inca's ook echt hebben rondgelopen en dergelijken. Dat maakte het wat interessanter. Na een tour door Machu Picchu, zijn we Waynu Picchu opgeklommen. Dat is een berg naast de Machu Picchu,die pelgrims in de tijd van de Inca's beklommen tot de top. Per dag mogen er 400 mensen omhoog klimmen, om het te beschermen, dus daarom waren we zo vroeg de deur uit gegaan.
Ik wilde eerst niet omhoog gaan, omdat ik al zo uitgeput was van de klim naar de Machu Picchu zelf, maar ik deed het uiteindelijk toch, en wat ben ik daar blij mee! Het uitzicht was zo prachtig! Je kon zo op de ruines uitkijken, en ook op de jungle (waar zo het verhaal gaat, nog steeds een stad van goud te vinden is die de Inca's hebben gebouwd, toen ze vluchtten uit Machu Picchu voor de Spanjaarden) en prachtige bergen. Dat is na el Calafate en Iguazu het mooiste wat ik heb gezien denk ik. Ik was zo trots op mezelf dat ik dat allemaal naar boven had gelopen!
Na deze klim gingen we met de bus terug naar beneden, want niemand van ons kon het opbrengen om nog naar beneden terug te lopen. Eenmaal terug in Aguas Calientes was ik misselijk van de bustocht (jaa stom ik was mijn antiwagenziektepillen vergeten), en gingen we lunchen. Het vervelende was dat onze trein pas om 11uur 's avonds vertrok, en we kwamen rond4 uur weer aan in Aguas Calientes. We waren allevier te moe om iets te doen, aangezien we die nacht maar 4 uur hadden geslapen, dusdeden we heel erg lang over de lunch. Maarja toen washetnogmaar half 6, en moesten we alsnog uren wachten. Toen zijn we over een toeristenmarktje gaan slenteren, maar daar waren we eigenlijk allemaal te moe voor.
Toen zijn we op een terrasje gaan zitten, en daar hebben we 5 uur gezeten!! Haha het was wel heel gezellig.
We kwamen zondagavond om ongeveer 3 uur aan in Cusco, en de volgende dag moest ik om half 9 op school zijn! Dat was minder, maar ik heb het wel gedaan! Vond ik heel knap van mezelf haha.
Ik ga nog wat meer foto's van Machu Picchu op de site zetten (omdat ik nog geen fototoestel heb, heb ik foto's gemaakt met 2 verschillende camera's, van Gabby enElla), die van Ella's camera komen nog.

Ik heb gister mijn laatste schooldag gehad, en heb een certificaat gekregen. Mijn level is nu: Intermedio medio (wat wil zeggen, precies in het midden van 'nog niks weten' tot ' alles weten'). Dat vond ik een prima prestatie.

Verder ben ik de afgelopen week heel veel naar bars en discotheken geweest. Er zijn hier in heel veel bars bandjes die komen optreden. Dat geeft een hele leuke sfeer.

Verder niet veel nieuws..
Tot gauw!

xx Su

Cusco leren kennen

Hola amigos!

Voor het eerst een weblog vanuit mijn nieuwe woonplaats, Cusco.
Ik ben hier nu sinds zondag, en ik heb het heel erg naar mijn zin.
Eerst even over mijn tocht van Lima hierheen. De man die me van het hotel in Lima naar het vliegveld bracht, moest ook een Franse vrouw van ongeveer 45 brengen. Zij had dezelfde vlucht en ze zit nu ook bij mij op school.
Ze was heel onzeker over wat ze allemaal moest doen op het vliegveld. Ze sprak helemaal geen Spaans en wist blijkbaar niks van vliegen, dus vroeg ze of onze chauffeur mee wilde lopen naar de gate! Hij vroeg echter of ik op haar wilde letten haha! Dat vond ik wel grappig. Ze is wel heel aardig, maar, misschien ligt het aan mij, ik snap gewoon níet dat je niet gewoon bordjes kan volgen op het vliegveld: All departures --> domestic flights --> gate 8... Verder had ze ook nog problemen met haar imigratiestempel. Als je geen visum hebt, mag je 90 dagen blijven in Peru. En ze zei tegen me: toen ik Peru inkwam, vroegen ze niet hoe lang ik wilde blijven. Dus ik zei haar dat het voor toeristen standaard 90 dagen is. Toen zei ze: ooh dat is wel genoeg. Maar ik had Francois (zo heet ze) eerder horen zeggen dat ze 4 maanden wilde blijven, dus ik zei: dat is 3 maanden he... En toen zei ze: oh! oh! en was ze een beetje in paniek haha! Ik had het aan de imigratie in Cusco voor haar gevraagd (want die spreken natuurlijk geen Engels, of Frans..) en ze moet voor 1 dag het land uit, om vervolgens weer terug te komen. Wel geinig dat ik haar zo hielp vond ik, terwijl zo ongeveer 2,5x zo oud is als ik haha!

In Cusco aangekomen kreeg ik meteen cocothee in mijn handen gedrukt van een beveiliger. Het is hier zo vreselijk hoog! De eerste 2 dagen had ik moeite met ademhalen, en had hoofdpijn. Daar heb ik nu gelukkig geen last meer van, maar omdat er zo weinig zuurstof in de lucht zit, ben ik uitgeput als ik een tijdje naar boven heb gelopen. Wat een probleem is in Cusco, aangezien het alleen maar bergen zijn.. Verder zorgt de hoogte voor een langzame spijsvertering, dus eten ze een hele grote lunch, en bijna geen avondeten. Nu is het de bedoeling dat ik ontbijt en lunch eet in het gastgezin, en in de avond buiten de deur eet. Nu eet ik dus 's middags een enorme maaltijd, en ga ik 's avonds naar een restaurant...
Verder is het hier 's nachts vreselijk koud, en er is geen verwarming in de huizen. Zo komt het dat ik 5 dekens op mijn bed heb liggen!

Mijn 'nieuwe ouders' kwamen me ophalen van het vliegveld. Gilbert en Cecilia, met kinderen Mariana (13) en Marcelo (11), zijn echt heel aardig en gastvrij. Ze wilden me echt thuis laten voelen. Zondagavond, halloween, namen ze me mee naar het centrum om rond te lopen en wat te drinken. Omdat ik dacht dat we alleen wat rond gingen lopen, had ik geen geld meegenomen. En toen we in dat café zaten en ik zei dat ik niks bij me had, zei Gilbert (in het Spaans natuurlijk): geen zorgen! wij zijn nu je vader en moeder! Haha dat was wel lief. Een jongen die ik in school heb ontmoet, vertelde dat zijn ouders hierheen waren gekomen op vakantie, en op bezoek gingen bij zijn gastgezin. Zijn gastmoeder stelde zich aan zijn echte moeder voor als: hallo! Ik ben de moeder van matteo! Kortom, ze zijn heel gastvrij.
Het enige van mijn gastgezin wat tot nu toe problematisch is geweest, is de voordeur. Ik heb al 2 keer hopeloos voor de deur gezeten, wachtend tot iemand open deed of tot iemand thuiskwam, omdat ik hem niet open kreeg met mijn sleutel.. Maar vandaag heb ik uitgevonden hoe hij werkt, dus dat komt goed vanaf nu.
Oh er is nog wel een ding dat ietsje minder is. Ik moet om 8 uur 's ochtends weg van huis, dus zet mijn wekker rond 7.15 uur. Vanochtend kwam Cecilia om 6.55 aan mijn deur: Su! Desayuno (ontbijt)! Vreselijk haha maar wel fijn natuurlijk dat dat dan allemaal klaar
staat..! Nu bedenk ik trouwens nog iets dat vreemd is hier. Ze hebben hond die niet binnen mag komen, hij woont in de tuin. En dag en nacht beukt hij met zijn hoofd tegen de deur, omdat hij zo graag naar binnen wil. Soms lig ik er 's nachts wakker van. Af en toe hoor je ineens een héle harde klap, en dan eventjes niks. Ik heb al een paar keer gedacht dat hij dood was! haha maar nee, na 2 minuten begint het weer...

Maandag zou ik eigenlijk moeten beginnen met school, maar omdat dat een feestdag was (dag van de doden..) was ik vrij. Die dag heeft mijn familie me meegenomen naar de opa & oma van de familie. We waren in totaal met 12, en ik was de enige die niet Peruaans was. Dat was wel even moeilijk, aangezien ze allemaal zoveel en zo snel Spaans praatten! Maar wel ook weer leerzaam. Cecilia is zéér onder de indruk van mijn Spaans zei ze, zeker na 4 weken les! Dat is wel prettig om te horen, als je er de hele tijd op gefocust bent.

Ik heb nu 2 dagen Spaanse les gehad op school en ik vind het heel leuk.
De school is heel anders dan in Buenos Aires, en tot nu toe vind ik het hier beter.
Ten eerste krijg je elke vrijdag een toets om te kijken hoe ver je gevorderd bent, en zo plaatsen ze je elke week bij een nieuwe leraar, die precies op jouw niveau les geeft.
Zo komt het dus, en dat is het tweede punt, dat ik deze week privéles heb! Er is niemand die hetzelfde niveau heeft als ik, dus ben ik de enige in een klas. Heel intensief, 4 uur lang privéles, maar ik leer heel snel heel veel.
Ten derde is het veel gestructureerder, je krijgt per dag zoveel uur grammatica uitleg, zoveel uur spraakoefening, hetzelfde met luisteroefening en schrijfvaardigheid.
Als laatste moet ik een Spaanse SPEECH houden op mijn laatste vrijdag... Dus je snapt wel dat ik daar al heel erg naar uitkijk...
Cusco is wel een vreemde stad. Het is heel mooi, klein en met veel dingen om te zien. Maar veel is nog niet af (en het ziet er niet naar uit dat ze er echt aan aan het werken zijn) en sommige mensen zijn heel vreemd. Vrouwen geven hier borstvoeding lopend op straat, wat ik al een vreemd gezicht vond, maar toen zag ik nog iets veel vreemders. Een vrouw die er heel netjes uit zag, met een witte rok, hurkte ineens op de grond. Dus ik dacht: die zal wel moe zijn ofzo. Totdat ik allemaal 'water' onder haar vandaan zag stromen! Hahaha en ze schaamde zich totaal niet, het was midden op straat en er stonden gewoon mensen naast die het ook niet raar leken te vinden.

Verder heb ik net een salsales gehad via school. Ik vond het echt heel leuk! Ik wil graag nog extra lessen ga nemen in de dansschool vlakbij, waarvan de dansleraren komen.
Enn nog iets, want dit weekend ga ik waarschijnlijk naar de Machu Picchu met twee Engelse meisjes (ik blijf wel een beetje hangen bij de engelse meisjes haha! Nee er zijn hier ook heel veel Amerikanen, Nederlanders, en een paar van andere landen) die ik dinsdag heb leren kennen, dus daar kijk ik ook naar uit.
Ik moet maar snel een camera gaan kopen, die heb ik niet meer aangezien die gestolen is...

OH er is nog 1 ding dat ik moet vertellen. Het Peruaanse eten... De restaurants hebben heel lekker eten, maar ik heb het niet zo heel erg op de typische Peruaanse gerechten.. Ik bestelde kippensoep (hoeveel vlees ze in Argentinië eten, zoveel kip eten ze hier) en wat ik kreeg... Kippenbouillon met groenten, én kippenpoten. Niet kippenpoten die je moet afkluiven, maar écht de poten van de kip, met de botjes erin en de nageltjes eraan.. Zo vreselijk! Ik weet dat ik nieuwe dingen moet proberen als ik in een ander land ben, maar dit ging me toch wel echt iets te ver. Ik heb ook de meest gruwelijke verhalen gehoord over cavia, dus weet ook niet of ik me daaraan ga wagen. Ik heb hier in een kathedraal een schilderij gezien van het laatste avondmaal, waar ik zo hard om moest lachen. Midden op de tafel stond een schaal met een gebraden cavia erop! En Jezus gaf andere typisch Peruaanse gerechten door. Een ander vreselijk typisch gerecht is het gebraden hart van een of ander dier, in stukken gesneden en op een satéprikker geprikt.. Ik blijf maar denken: we geven onze kat hart..! Ik ben benieuwd wat Robert allemaal gaat proberen als hij hier komt!

Zo zeg, weer even bijgepraat...!
Liefs, Su (zo noemt mn 'nieuwe familie' me)

Nieuw avontuur, Peru!

Hola!

Ik zit nu in een hotel in Lima. Ik kon internet gebruiken in de ontbijtzaal, de receptionist zei dat hij wel een licht voor me aan zou doen, maar ik heb het gevoel dat ik in totale duisternis zit...
Gelukkig is vandaag alles goed gegaan met de pick-up en mijn tas. Niet alles ging goed, want ik moest een vlucht later nemen, aangezien er een enórme rij was voor de check-in (ik was netjes 2 uur van te voren aanwezig!). Toen ik eindelijk aan de beurt was, na anderhalf uur, bleek dat ik eerst een papier moest halen bij de migratie. Omdat ik geen stempel had van aankomst in Argentinië (die stond in het gestolen paspoort), konden ze niet zomaar een stempel geven van vertrek. 'Schiet wel op, je hebt nog 20 minuten' zei ze ook nog..! Je snapt wel dat ik een beetje geïrriteerd was. Gelukkig waren Natalie en Richard meegekomen naar het vliegveld, dus hoefde ik dit niet allemaal alleen te doen. Toen ik eenmaal weer aan de beurt was bij de check-in, zeiden ze dat ik te laat was en ik verplaatst was naar de volgende vlucht. Dat was prima, alleen ik vreesde al voor de pick-up die al weg zou zijn e.d...... Maar eenmaal in Peru aangekomen was ik heel erg opgelucht toen er een man stond met een bordje met mijn naam erop. Hij zei dat hij bijna weggegaan was, na 2 uur wachten!

Ik kan moeilijk geloven dat ik nu in Peru ben, het is zo raar! Na 2 maanden Argentinië, ben ik nu in Peru. Eerst zei ik tegen iedereen: 'Ik ben hier voor 2 maanden en daarna ga ik naar Peru en de Galapagos eilanden'. Nu is het: 'Ik ben hier voor anderhalve maand en dan ga ik naar de Galapagos eilanden, en dan naar huis!'. Maar zover is het (gelukkig) nog niet, ik heb zin in dit nieuwe avontuur. Het afscheid van Buenos Aires en Natalie & Richard was een klein beetje emotioneel. Het is gek om een stad achter te laten die toch een beetje als een thuis is gaan voelen, waar je veel kent, en je weet niet of je er ooit nog terug komt. Natalie en Richard komen naar Cusco rond 10 december, dus die zie ik daar nog een paar dagen. Dat vind ik heel leuk en maakte het afscheid minder zwaar.

Zoals je merkt is het dus gelukt om in zo'n korte tijd een noodpaspoort aan te vragen en te krijgen. Woensdag kwam ik terug uit Rosario (waar ik nooit van mijn leven meer heen ga!), en toen stond er, heel lief, avondeten op tafel. Iedereen was heel bezorgd en geschrokken over mijn beroving, dus ik heb het verhaal nu ongeveer 30 keer verteld. Ook op het vliegveld 3 keer (aan een duits koppel dat achter me in de rij stond, een meisje die ik toevallig tegenkwam waarmee ik werkte bij L.I.F.E., en de douane) en net bij de receptie van het hotel.. Dinsdag hebben Natalie en ik trouwens nog wel een beetje van Rosario genoten, dmv een boottocht. Dat was heel mooi, het weer was prachtig en ik heb schildpadden, piranhas en mooie vogels gezien. Helaas geen camera meer om foto's te maken.. Maar ik heb wat foto's van Natalies camera op mijn computer gezet. Helaas waren we vergeten om zonnebrand creme op te doen, dus waren mijn schouders, hals en gezicht vréselijk verbrand. Ik gaf Rosario de schuld haha!
Maargoed, donderdag ochtend ging ik naar de ambassade in Buenos Aires om een noodpaspoort aan te vragen. Er was mij verteld dat het 4 uur zou duren, maar na 45 minuten lag er een prachtig roze paspoort voor me. Ik had nooit gedacht dat een paspoort me zo blij kon maken, en al helemaal niet zo'n afschuwelijk roze!
Donderdag heb ik mijn 'laatste' steakdiner gegeten, en donderdag en vrijdag ben ik voor de laatste keren uitgeweest in BsAs. Ik besef nog niet zo goed dat ik er echt weg ben!

Nu ga ik slapen want ik heb morgen een wake-up call om 5 uur 's ochtends! Wel jammer dat ik niet iets langer in Lima kan blijven, het zag er vanuit de auto mooi uit. Het is hier trouwens 2 uur eerder dan in Buenos Aires, maar omdat in Nederland de klok een uur is veranderd, scheelt het nu 6 uur met Nederland.

Tot snel, vanuit Cusco!

Besos

Heerlijk weekendje in Rosario..

ALSDENK JE DAT JE ALLES HEBT MEEGEMAAKT...
kom je in Rosario en word je beroofd!

Voordat jullie je doodschrikken, ik kan dit bericht nog schrijven dus met mij is er niks aan de hand!
Natalie en ik kwamen hier zaterdagavond laat aan. We hebben alleen wat gegeten in een restaurant op de hoek, en vervolgens zijn we lekker gaan slapen.

De volgende dag, hadden we het leuke plan om te wandelen naar een straat met allemaal restaurantjes, winkeltjes en barretjes. Toen we ongeveer halverwege waren, voelden we ons niet echt prettig (zonder echte reden), dus we besloten om verder een taxi te nemen.

Nu zul je altijd zien dat het precies op dat moment misgaat.
Er kwam een man op een zwarte motor aan, in tegengestelde riching, op de stoep. Hij reed op ons af, dus ik dacht: hij zal wel een praatje willen maken en zeggen 'oeehh chica's!!' of iets dergelijks. Maar ineens sneed hij me helemaal af (Natalie liep voor me en was net op tijd langs hem) en trok aan mijn tas. Ik terugtrekken natuurlijk, maar toen begon hij te schreeuwen: GEEF ME JE TAS!!!! maar dan in het Spaans. Hij trok me bijna aan mn tas over z'n motor heen, dus gaf ik mijn tas maar.
Want Robert zei altijd voor ik wegging: ze kunnen jebeter van je tas beroven dan van je leven. Wat natuurlijk ook wel zo is.
Inhoud van m'n tas: paspoort, portemonnee met pinpas en al mijn geld, camera, busticket om terug te gaan naar Buenos Aires, kopie van mn paspoort (stom he).

Daarna draaide hij zich om en schreeuwde naar Natalie dat zij ook haar tas moest geven, maar toen zijn we weggerent en hebben we snel een taxi aangehouden.
Wij waren natuurlijk helemaal geschrokken, dus de taxichauffeur vroeg of er iets gebeurd was. Wij vertelden het (ookal was mijn Spaans ineens 100x zo slecht, hij begreep het alsnog), en hij bracht ons naar het politiebureau. Hij was zo vriendelijk! Hij ging mee naar binnen, legde het uit aan de politie e.d. en bracht ons vervolgens weer naar ons hostel.
Daar heb ik Robert en Clara geskyped,en mijn lieve vadertje is toen gisteravond en vandaag de hele tijd bezig geweest met vanalles te regelen; ambassade, paspoort, geld e.d.

Ik heb vandaag ook niet helemaal stilgezeten, want heb het hostel naar het Nederlandse consulaat in Rosario laten bellen, er is alleen een ambassade in BsAs, en de manvan het consulaatis naar het hostel toegekomen. Hij heeft met de ambassade in BsAs gebeld, die zeiden dat ik donderdagochtend om 9u bij de ambassade moet zijn (ikben woensdag terug in BsAs), met pasfoto en de brief van de politie, zodat ik een noodpaspoort kan krijgen, en gewoon naar Peru kan zaterdag.
Toen zijn we weer naar de politie gereden, omdat ik een klein foutje had gemaakt met het merk van de gestolen camera. Dus om het terug te krijgen van de verzekering moest ik dat veranderen in mijn verklaring.
De politie hier is trouwens vréselijk onvriendelijk en onbehulpzaam. Ze zitten aan een stuk door te zuchten en je boos aan te kijken zo van: hoe durf je ons werk te geven, daar heb ik totaal geen zin in!

Maarja ik heb wel wat ik van ze wilde. Verder heb ik vandaag pasfoto's laten maken, geprobeerd een nieuwe busticket te regelen (wat blijkbaar alleen op de dag van vertrek kan..!?)en gezorgd datNatalie of ik niet nog is beroofd werden. Niet dat ik nog iets heb om te stelen..

Vanavond gaan we toch maar uit eten en iets drinken, want we willen ook niet alleen maar hiermee bezig zijn.. En morgenochtend gaan we een boottour maken over de rivier.

Het is heel vervelend, maar in ieder geval ben ik nog heel en is er niks onoverkoombaars gebeurd. Als het goed is heb ik donderdag een noodpaspoort en kan ik gewoon nog vliegen.
Het enige is dat ik me nu veel minder veilig voel op straat, maar ook dat gaat waarschijnlijk gewoon over, in ieder geval zodra ik in Buenos Aires ben (hoop ik). Gisteravond toen ik wou slapen zag ik de hele tijd dat beeld voor me van die man die op me afkwam en aan me trok..! best bedreigend!

Maar gelukkig is Natalie er ook nog, stel je voor als ik in mn eentje was geweest..!

Heel veel liefs,
Suus

el Calafate

Buenos días!

Ik ben gisteravond teruggekomen uit het ijskoude el Calafate.
Het was echt heel erg leuk, en ik heb dingen gezien die ik nóóit meer ga vergeten, maar ben wel blij dat ik weer terug ben in het warme Buenos Aires voor een paar dagen.

Eerst even ander nieuws, want aan toeristen is vandaag ten zeerste aangeraden binnen te blijven, aangezien er enorme rellen zijn in Buenos Aires.
Gisteravond zijn ermensen doodgeschoten in La Boca, en daardoor is de hele stad op hol geslagen. De metro en bussen rijden niet meer, en er is bijna niemand op straat omdat ze óf binnen zijn, óf bij de demonstratie. Ik heb hier op TV gezien dat er enorme rellen zijn door de hele stad, mensen met doeken voor hun gezicht enzo. Er waren ook foto's te zien van de dode man, en andere gewonde mensen. Op zo'n moment merk je toch wel dat je niet in Europa bent..
Maar met mij gaat alles goed! Ik hoop wel dat het morgen over is, zodat we bustickets kunnen kopen naar Rosario.. maar daarover later meer.

Nu over mijn trip, want die was echt geweldig. Ik heb de foto's al erop gezet.
Ons vliegtuig ging om half6, dus wij dachten eerst: dan heeft het niet zoveel zin om te gaan slapen!
Haha uiteindelijk zijn we toch in slaap gevallen rond half2, ik denk door de rode wijn, en daardoor waren we vreselijk moe toen we wakker moesten worden een uur later. We twijfelden er zelfs over of we in bed zouden blijven..! Maar dit wilden we natuurlijk toch niet missen.
Na 6uur in het vliegtuig gezeten te hebben, en zoveel mogeljk geprobeerd te slapen, kwamen we aan in el Calafate, waar we met een busje naar ons hostel werden gebracht.
Dit was de 2e keer (na mijn vreselijke ervaring in Iguazú) dat ik in een hostel sliep, dus had niet zulke hoge verwachtingen, maar het was een prima kamer.
We verplichtten onszelf om niet in bed te gaan liggen, maar wat rond te lopen door el Calafate.
Nou, el Calafate is de grootste stad in Zuid-Argentinië, dus dan verwacht je ook iets groots.
Het was 1 straat.. Één! Maar het was wel een gezellige sfeer, wat hoort bij een dorp.
We hebben geluncht en zijn daarna gaan lopen naar een meer dichtbij. Daar hebben we een hond opgepikt die ons niet wou verlaten.. Op zich heb ik daar geen probleem mee, maar wel als hij 3x zomaar de weg oprent terwijl er allemaal verkeer aankomt.. Ik hield mn hart vast!
Wat ook heel prettig was, was dat de lucht zo vreselijk schoon was. Ik ademde in toen we het vliegveld uitkwamen, en ik had het idee dat ik eindelijk weerecht ademde! Heel vreemd gevoel.
Die avond waren we zo moe dat we geen zin hadden om op te frissen en uit eten te gaan, dus we bestelden bier en pizza in de hostelkamer. Het klinkt heel erg, maar ik vond het heerlijk.

De tweede dag hebben we een trip gemaakt naar de glaciers (ik weet het Nederlandse woord niet..). Eerst met de bus naar een pontje, die ons heen en weer naar een glacier bracht.
De omgeving was zo mooi! Ook zonder de glaciers was het al de moeite waard om heen te gaan. We voeren op het meer met overal om ons heen bergen, toen gingen we de hoek om, en opeens was daar die kolossale glacier. Zo indrukwekkend! Het is ongeveer 140m hoog boven het waterniveau, en nog veel dieper onder water. Dit was niet de grootsteglacier die in het park was, en al groter dan Buenos Aires en omgeving! (betekent, groter dan Nederland).
Ik heb foto's gemaakt, maar ik was telkens ontevreden omdat het er op een foto zo veel minder indrukwekkend uit ziet! Jullie moeten er allemaal gewoon heen gaan, het is echt prachtig :)
Ik heb wel heel hard gelachen, want op de boot was een Amerikaanse vrouw, die met een vreselijk Amerikaans accent heel hard zei: 'I am going to ask if this is it... I expected something reaaally different.. I am reaally disappointed'.haha echt vreselijk, nadat ze net een van de grootste wonderen op de wereld had gezien..
Na het boottochtje gingen we naar een park waar je vanuit trails de glacier kon zien. Het was heel mooi, maar zó vreselijk koud! ik had bijna al mijn kleren over elkaar aan, en ik voelde me ook echt lelijk haha maar alsnog had ik het koud. Ik voelde me wel voor het eerst een echte reiziger haha, die het niet uitmaakt hoe die eruitziet maar er echt is voor wat er te zien is. Ik was wel trots op mezelf!

Die avond gingen we uit eten en daarna naar de enige bar in el Calafate.
Daar was het iets te gezellig en dus waren we de volgende morgen heel erg brak.
Gelukkig hadden we alleen voor de middag/avond iets gepland, namelijk paardrijden over de bergen om daarna de zonsondergang te zien over de glaciers.
Klinkt prachtig he! Maar het was vreselijk slecht weer dus dat kon niet doorgaan, en er werd gevraagd of we in plaats daarvan precies hetzelfde wilden doen, maar dan in een jeep.
Dus wij dachten, dat is veel beter dan niets, dus we zeiden ja.
Dat was een grote fout... Ik dacht 5x dat ik doodging! De jeep moest over de smalste weggetjes de berg op (duidelijk meer bedoeld voor een paard dan een jeep), en omdat het stortregende kon de chauffeur nauwelijk iets zien. Ik hoopte maar dat hij de weg uit zijn hoofd wist, want als je uit het raampje keek, zag je meteen naast de auto de klif van de berg.. En de achterwielen van de auto gingen alle kanten op door de plassen en modder.
Bovendien is het geen pretje om in een jeep de zitten, en al helemaal niet met een kater, omdat je alle kanten op gehobbeld wordt. Er zaten, behalve Natalie en ik, nog 2 Spaanse jongens in de jeep, en 3 oude Argentijnse vrouwen. Die waren wel heel grappig, want zij konden zich minder goed vasthouden dan wij, dus zij gingen al helemaaal alle kanten op, onder allemaal 'oee' en 'aiii' geluiden..
Nu denk je dat dit het ergste is (dat dacht ik), maar nee. Want bovenop de berg bleek dat het te slecht weer was om verder te gaan, dus gingen we terug.
Toen de jeep een plas wou oversteken, gleed de auto uit en kwamen we vast te zitten in de modder. De chauffeur kon er zelf niet uitkomen, en dus moesten we wachten op een andere jeep die ons eruit kon komen trekken. Die heeft dat ongeveer anderhalf uur geprobeerd (terwijl wij buiten in de stromende regen stonden kou te lijden), waarna hij met de oude vrouwen naar een of andere boerderij gingen. Wij zijn jong, dus we moesten met zn vieren daar in de regen blijven wachten.
Uiteindelijk is het gelukt en zijn we veilig teruggekomen, maar we waren zo vreselijk koud en moe dat we meteen naar bed zijn gegaan.

De volgende dag hadden we weer een excursie, namelijk een boottocht van 6 uur op het 'lago Argentino' (grootste meer van Argentinië) die ons langs alle glaciers zou brengen. Dat beviel ons veel beter, het was echt geweldig. Helaas hebben we de grootste glacier niet gezien omdat er teveel ijsbergen in de weg lagen, maar de anderen waren prachtig. Alleen het meer, de bergen en de losdrijvende stukken overal in het meer waren al prachtig!
Die avond zijn we uit eten gegaan met de Spaanse jongens die we ontmoet hadden en hebben we Nederlandse en Spaanse drankspelletjes gedaan haha. Maar niet meer zo veel gedronken als de keer ervoor, want de volgende dag moesten we om 10 uur uitchecken. We hadden gevraagd of eht later kon, maar 11uur was de max. zei de receptionist.
Nu was er een probleem de volgende dag, want we werden wakker om 11.30u...
Hahaha we hadden er wel lol in. Toen heb ik een klein leugentje verteld aan de (andere) receptionist, want hij wilde ons voor een nacht extra laten betalen. Haha ik heb gezegd dat hij had gezegd dat we tot 1u mochten blijven. (En ik dacht; als ze erachter komen, dan kan ik altijd nog het domme blondje spelen die nog niet zo goed Spaans kan, want het hele gesprek was in het Spaans geweest).
Dus dat liep ook weer goed af!
Vandaag heeel rustig aangedaan, mede omdat we nergens heen konden, en vanavond gaan we waarschijnlijk uit met een meisje dat hier woont, die een vriendin is van de vriendin van Natalie (volgen jullie het nog?). Eerst even kijken of het rustig genoeg is natuurlijk (geen zorgen pap! haha)

Zo ik denk dat dit wel weer even genoeg is,
tot snel! Liefs Suus